როგორ ხასიათზე ხართ ახლა? მჯერა, შესანიშნავზე. თუ პროგნოზში რეალურ განწყობას ცოტა ავცდი, სასწრაფოდ გაიღიმეთ და ჩათვალეთ, რომ ცუდი წარსულს ჩაბარდა.
ალბათ, თითოეული ადამიანის ცხოვრებაში ყოფილა მომენტი, როდესაც ის ფიქრობს, რომ მოვლენები და ადამიანები მის წინააღმდეგ არიან განწყობილნი. მას ექნება შთაბეჭდილება, თითქოს მარტოა, არავის სჭირდება. ერთი დარტყმის აცილებას ვერ ასწრებს, რომ მეორე ხვდება. მაგრამ ყველაზე საოცარი ისაა, რომ მთელს წყენას, ბოღმას თუ ზიზღს არ ანთხევს, გულში ინახავს, ყველაფერ ამისგან წითელი ბუშტივით იბერება მანამდე, სანამ არ გასკდება და უვარგის ჰაერს გარეთ არ გამოუშვებს.
თუ არ ვარ მართალი, მომიტევეთ, რა თქმა უნდა. მე მქონია და მაგიტომ ვამბობ. ადრე ხშირად მემართებოდა მასე, მაგრამ ბოლო ერთი წელია სადღაც, ასეთი ფაქტი ჩემს ცხოვრებაში არ დაფიქსირებულა
ადრე რაღაც სისულელეებზე ვიგრუზებოდი, მაგრამ მერე მაზოხიზმს თავი დავანებე. ბოლოს უფროსმა გამაბრაზა, მაგრამ სულ რაღაც ერთი დღით. საბედნიეროდ, ასეთ კრიტიკულ მომენტში (ლოლ) ჩემს გვერდზე არა, მაგრამ მესენჯერში თორნიკე აღმოჩნდა, რომელსაც ბევრი ვუბურღე ტვინი, თვითონ კი მშვიდად მიქნევდა თავს (უფრო სწორედ, სმაილი აქნევდა თავს 
).
ჰოდა, რატომ დავიწყე ახლა ამაზე წერა. ყველაზე სასიამოვნო მომენტი რომელია, იცით? აი, რომ ითმენ, ითმენ და უცებ რომ ამოგასხავს. განრისხებული ლომი გალიაში აქეთ იქით რომ დახტის და მზადაა, ყველაფერს გადაუაროს, რაც კი გზაზე შეხვდება. ადამიანი ვულკანივით რომ ფეთქდება, თვალები უწითლდება, თავს ვეღარ აკონტროლებს და რამდენიმე წამის შემდეგ აღარც კი ეხსომება რა გააკეთა. რამდენადაც ვიცი, აფექტის მდგომარეობასაც ეძახიან ამას (შემისწორეთ, თუ ვცდები
)
ჩემს მიერვე დაწესებული ტრადიციისამებრ, პოსტის ბოლოს სიმღერა უნდა ჩავსვა. ბევრი ფიქრი არ დამჭირვებია და საჭირო ”ვეშჩი” ეგრევე ავარჩიე
მგონი, ეს სიმღერა ადრეც მქონდა დადებული, თუ მარტო ტექსტი დავაკოპირე მაშინ, ზუსტად აღარ მახსოვს, მაგრამ, ნებისმიერ შემთხვევაში, ღრმად ჩაისუნთქეთ და დაიკიდეთ. ნახეთ, სიცოცხლეა რა
ალბათ, თითოეული ადამიანის ცხოვრებაში ყოფილა მომენტი, როდესაც ის ფიქრობს, რომ მოვლენები და ადამიანები მის წინააღმდეგ არიან განწყობილნი. მას ექნება შთაბეჭდილება, თითქოს მარტოა, არავის სჭირდება. ერთი დარტყმის აცილებას ვერ ასწრებს, რომ მეორე ხვდება. მაგრამ ყველაზე საოცარი ისაა, რომ მთელს წყენას, ბოღმას თუ ზიზღს არ ანთხევს, გულში ინახავს, ყველაფერ ამისგან წითელი ბუშტივით იბერება მანამდე, სანამ არ გასკდება და უვარგის ჰაერს გარეთ არ გამოუშვებს.
თუ არ ვარ მართალი, მომიტევეთ, რა თქმა უნდა. მე მქონია და მაგიტომ ვამბობ. ადრე ხშირად მემართებოდა მასე, მაგრამ ბოლო ერთი წელია სადღაც, ასეთი ფაქტი ჩემს ცხოვრებაში არ დაფიქსირებულა
ადრე რაღაც სისულელეებზე ვიგრუზებოდი, მაგრამ მერე მაზოხიზმს თავი დავანებე. ბოლოს უფროსმა გამაბრაზა, მაგრამ სულ რაღაც ერთი დღით. საბედნიეროდ, ასეთ კრიტიკულ მომენტში (ლოლ) ჩემს გვერდზე არა, მაგრამ მესენჯერში თორნიკე აღმოჩნდა, რომელსაც ბევრი ვუბურღე ტვინი, თვითონ კი მშვიდად მიქნევდა თავს (უფრო სწორედ, სმაილი აქნევდა თავს ).ჰოდა, რატომ დავიწყე ახლა ამაზე წერა. ყველაზე სასიამოვნო მომენტი რომელია, იცით? აი, რომ ითმენ, ითმენ და უცებ რომ ამოგასხავს. განრისხებული ლომი გალიაში აქეთ იქით რომ დახტის და მზადაა, ყველაფერს გადაუაროს, რაც კი გზაზე შეხვდება. ადამიანი ვულკანივით რომ ფეთქდება, თვალები უწითლდება, თავს ვეღარ აკონტროლებს და რამდენიმე წამის შემდეგ აღარც კი ეხსომება რა გააკეთა. რამდენადაც ვიცი, აფექტის მდგომარეობასაც ეძახიან ამას (შემისწორეთ, თუ ვცდები
)ჩემს მიერვე დაწესებული ტრადიციისამებრ, პოსტის ბოლოს სიმღერა უნდა ჩავსვა. ბევრი ფიქრი არ დამჭირვებია და საჭირო ”ვეშჩი” ეგრევე ავარჩიე
Just freedom is only a hallucination
That waits at the edge of the distant horizon
And we are all strangers in global illusion
Wanting and needing impossible heaven
That waits at the edge of the distant horizon
And we are all strangers in global illusion
Wanting and needing impossible heaven
მგონი, ეს სიმღერა ადრეც მქონდა დადებული, თუ მარტო ტექსტი დავაკოპირე მაშინ, ზუსტად აღარ მახსოვს, მაგრამ, ნებისმიერ შემთხვევაში, ღრმად ჩაისუნთქეთ და დაიკიდეთ. ნახეთ, სიცოცხლეა რა
ვინც არ იცის კიდე, უბედნიერესია... აქ წერა ხშირად მინდებოდა, მაგრამ მეზარებოდა და ვიმიზეზებდი, თითქოს გამოცდებისთვის უნდა მოვემზადო, არადა, საერთო ჯამში, არაფერი მიკეთებია და შედეგიც შესაბამისია: მაღლივში მოღვაწეობის ორწელიწად-ნახევრიანი პერიოდის განმავლობაში პირველად შემეტენა საგანი და თან რა საგანი, თვით ფინანსური აღრიცხვა?! რთული არ ყოფილა, მაგრამ თავიდან სწავლა მეზარებოდა, ხოლო როცა ჭკუას მოვუხმე და რაღაც-რაღაცების კეთება დავიწყე, უკვე ლექტორს ვყავდი ათვალწუნებული და აჰა! არადა, მაგარი კაიფი სიტუაცია იყო. სემესტრი რომ იწყებოდა, პირველ ლექციაზე, რა თქმა უნდა, არ მივედი და მერე გოგოებმა მითხრეს, ბიჭებს გაგიმართლათ, რაღაც მოპიდარასტო ახალგაზრდა კაციაო ლექტორი 
ყველაზე მაგარი სემესტრის ბოლოს იყო, როცა ნიშნების წერის დრო მოვიდა. 7 თემიდან სამი ჩაბარებული მქონდა და ქულას მაინც არ მიწერდა. ჰოდა, რომ მივხვდი, ეს დამწერი არ არის-მეთქი, მეც ვენაგლე ცოტა და ჩვენ შორის მთელი აუდიტორიის წინაშე დაახლოებით ასეთი დიალოგი შედგა:
გაპროტესტებაზე რომ მივედი, ოთახში სამი გამსწორებელი იჯდა, რომელთაგან ორი ქალი იყო და ერთიც ეს ჩემი ლექტორი. მინდოდა, ქალთან მოვხვედრილიყავი, რადგან ის ქულებს უმატებდა, თან ნასწავლი მქონდა, მაგრამ იმ კაცისმაგვარმა არსებამ შორიდან დამინახა თუ არა, შენ ჩემთან მოხვალო. შევედი, დავჯექი და მეკითხება: ”რა გინდა?” რასაკვირველია, ვუპასუხე, რომ 51 ქულა და საგნის ჩაბარება მინდა-მეთქი, მაგრამ დიდი ბოდიში, მაგას ვერ მოგართმევო და შემდეგ კიდევ კითხვა: ”სხვა რა გინდა?” ასეთი პასუხის მერე რა უნდა მდომებოდა, ცოტა ვეკამათე, ვეჩხუბე, ერთი ქულა მაინც მოვამატებინე და ნასიამოვნები სახით გამოვედი იქიდან 
განმეორებით გამოცდაზე რაღაც საშინელი ამოვანები მოვიდა და მაგაში 20 ქულა მივიღე. ასე რომ, ორსემესტრიანი საგანი შემეტენა და მაგას, სავარაუდოდ, მეოთხე კურსზე გავივლი.
ბოლო დროს სერიოზულად დავინტერესდი სტუნდეტების გაცვლითი პროგრამებით და ერთი სული მაქვს, რაიმე იოტისოდენა შანსი მაინც გამიჩნდეს, რომ აქედან უგზოუკვლოდ დავახვიო. გადავქექე ინტერნეტი, რამდენიმე საინტერესო ადგილიც აღმოვაჩინე, მაგრამ ეს ყველაფერი დიდ ფინანსებთანაა დაკავშირებული. ერთ-ერთ ვებ-გვერდზე პოლონეთში საზაფხულო სკოლა ვნახე ეკონომისტებისთვის, CV-ც გავაგზავნე და რაღაც აპლიკაციაც შევავსე და 13 თებერვალს პასუხი მომივიდა, რომ თქვენი აპლიკაცია დაკმაყოფილებულია და გელოდებით ქალაქ ვროცლავშიო, მაგრამ 20 რიცხვამდე 550 ევრო გადაიხადეო. რა თქმა უნდა, ფული ვერ გავჩითე და ამ ოცნებასაც დავემშვიდობე. თუმცა, ფარ-ხმალის დაყრას არ ვაპირებ და იმედია, ვნახავ რამე საინტერესოს.
ვერ ვიტან, როდესაც 100%-იანი ვიცი, რომ მართალი ვარ და მაინც მეკამათებიან, მაგრამ ბოლო დროს მივხვდი, რომ მასეთებს უხარიათ, როდესაც თანხმობის ნიშნად თავს უქნევ. ეგონოს, რომ სწორია 
ზოგჯერ თქმა სჯობს არათქმასა, ზოგჯერ თქმითაც დაშავდებისო...
), რომ თავიდან ბოლომდე საკაიფოდ ვუკრავ უკვე. მიყვარს ფრენსისის სევდიანი და ამავე დროს, რაღაც იმედისმომცემი ხმა, ლამაზი სიმღერები გამოსდის. დღეისთვის სულ ეს იყო, მადლობთ ყურადღებისთვის. წასვლის წინ დააწკაპუნეთ ამ ვიდეოს და უსმინეთ ზემოთ ხსენებულ კომპოზიციას...
