გუშინ მეორე გამოცდა მქონდა - სტრატეგიული მენეჯმენტი. ღმერთო, შენ მაინც თუ იცი რატო მასწავლიან ამდენ სისულელეს? ალბათ, ამ კითხვაზე პასუხი შენთვისაც კი ისევე გასაიდუმლოებულია, როგორც ჩემთვის. ნამდვილად არ მესმის, რას მარგებს იმის ცოდნა, რაც, დარწმუნებული ვარ, ცხოვრებაში 1%-თაც კი არ გამომადგება. ნუთუ მთელი ტანჯვა-წამება მხოლოდ ქულის გამოა? არ მინდა ქულა, მხოლოდ მინიმალური, რომ საგანი არ შემეტენოს და მერე თავიდან არ მომიხდეს მაგის გავლა. ჩემი ისედაც სუსტი ნერვები მეტ ”სტრატეგიებს” ვეღარ გაუძლებს. გიტარის მასწავლებელს, თამაზას რომ ვუთხარი საგნის სახელწოდება, კაცს გაეცინა: სტრატეგიები რაში გჭირდება, ომში ხომ მიდიხარო... რა ვიცი, თამაზი მასწ, რა ვიცი...
მივედი, ძლივს ვიპოვე 209-ე აუდიტორია, შევარჩიე, ჩემი აზრით, საუკეთესო მერხი და დავჯექი. ჯიბეში შპარგალკები ხელით შევამოწმე, ამოუღებლად - ყველაფერი ადგილზე იყო. ახლა მხოლოდ იმასღა ველოდი, ბატონი გელა როდის შემოვიდოდა და გადაწერას როდის შევუდგებოდი. მაგრამ, ჰოი საოცრებავ?! სად არის ბატონი გელა? უცბად აუდიტორიაში სამი ალქაჯი (ცოცხები აკლდათ ოღონდ) შემოვარდა, რომლებმაც რიგებს შორის ქარბუქივით ჩაიარეს და რაც კი წიგნი-კონსპექტი იყო, ყველაფერი გაზიდეს. ამ მომენტს გულმა რეჩხი მიყო: ”აი, სად გაგედო არტურ!” ვიჯექი და ვფიქრობდი, ნეტა რა მეშველებოდა. არადა, გამოცდამდე 40 ქულა მყავდა და ”მხოლოდ და მხოლოდ” 20-ღა მჭირდებოდა. მომივიდა 4 საკითხი, რომლებიც ეგრევე გადავწერე რვეულში. ერთი საკითხი მეცნო, წინა დღეს დაკონსპექტებული მქონდა და ნაწერი შარვლის უკანა ჯიბეში მედო. გავიხედ-გამოვიხედე, ალქაჯებიდან არავინ იყურებოდა და ამოვიღე ფურცელი და ძირს დავაგდე. თქვენ უნდა გენახათ ჩემი წამება, როდესაც პატარა ფურცხლის ნაგლეჯზე წვრილი ასოებით დაწერილი სიტყვების წაკითხვას ზევიდან დაჟინებული მზერით ვცდილობდი. ნუ, ასე თუ ისე, სამი საკითხი დავწერე ჩემით და იმედია, მინიმუმს მივიღებ, მაგრამ რომ წარმოვიდგენ, მომავალში კვლავ ასეთი კომისია იქნება და თან იმ საშინელ გამოცდებზე, უკვე გული მიწუხდება.
რას ვშვრები მე ამ დროს? ვმეცადინეობ? არა, არა... ეს აზრადაც არ მომსვლია ჯერჯერობით, არადა კარგი კი იქნებოდა. ძირითად დროს სახლს გარეთ ვატარებ - სამსახური! და შინ კი ან ამ ეშმაკისეულ კომპიუტერს ვუზივარ, ანაც გიტარას ვაჩხაკუნებ. კაი ხანია თამაზა სტივი რეის სიმღერას ”Mary Had a Little Lamb”-ს მასწავლის. ღმერთმანი, მიყვარს ბლუზი! ნამდვილად ღვთიური მუსიკაა - მრავალფეროვანიც, მხიარულიც, სევდიანიც, რომანტიკულიც, ისეთიც და ასეთიც. როდესაც უყურებ, თვალდახუჭული გიტარისტი როგორ ეფერება თავის მეგობარს, როგორ ჩააქსოვს მთელს გრძნობას მასში, როგორც ცდილობს თავის ენაზე აალაპარაკოს... თქვენი არ ვიცი და მე ტანში ჟრუანტელი მივლის.ბლუზი მე-20 საუკუნის მეორე ნახევარში აშშ-ში წარმოიშვა. ისევე, როგორც მუსიკის ბევრი მიმდინარეობა, ისიც შავკანიანი ემიგრანტების ფანტაზიის ნაყოფია. დიდი ხნის განმავლობაში, ბლუზი მხოლოდ ზანგების (არ მიყვარს ეს სიტყვა, მაგრამ ვიხმარ მაინც) მუსიკა იყო. თავად სახელწოდება Blues ან Blues Devils-დან მოდის და მელანქოლიურს, სევდიანს ნიშნავს. დროთა განმავლობაში, ამერიკის სხვადასხვა ნაწილში ბლუზის რამდენიმე ქვეჟანრი ჩამოყალიბდა, თუმცა არსი არასდროს იცვლებოდა. ეს იყო პატარა კაცების მუსიკა, რომელიც ნელ-ნელა სულ უფრო პოპულარული ხდებოდა. მასზე ბევრს აქვს დაწერილი, მაგრამ რამდენიმე განსაკუთრებით მომეწონა: ”Блюз – это то, что делает тебя счастливым, когда ты хочешь смеяться, и заставляет плакать, если ты печален, потому что мы говорим о жизни...” და ეს მართლაც ასეა.
აქ დადებულ იუთუბის ლინკებს შეიძლება არც არავინ უყურებს, მაგრამ მე მაინც გავაგრძელებ ტრადიციას. ამჯერად, რა თქმა უნდა, რეპერტუარში მხოლოდ ბლუზი იქნება. პირველ რიგში, ის სიმღერა უნდა დავდო, რომელსაც ახლა ვარჩევ. ჯერ ამის მემილიონედის დონეზეც ვერ ვუკრავ, მაგრამ ერთი ნაბიჯითაც თუ წავიწიე წინ, ეგეც დიდი მიღწევა იქნება ჩემთვის. სტივი რეი - გიტარის გენიოსი, რომელსაც ამ ინსტრუმენტით ყველაფრის გაკეთება შეეძლო. განსხვავებული ტეხასური ჩაცმულობა, ბოხი ხმა, საყურე, მისი ლეგენდარული ქუდები და რასაკვირველია, გიტარა აბრევიატურით SRV - ეს ყველაფერი სტივი რეი ვონია.
კაცი, რომელმაც ცხოვრების ნახევარი კაიფში გაატარა, მაგრამ შეძლო და ნარკოტიკებს თავი დაანება, მაგრამ 35 წლის ასაკში ავიაკატასტროფაში გარდაიცვალა. ამ ისტორიასაც მოვყვები მოკლედ ბარემ. სტივის, ერიკ კლეპტონსა და სტივის ძმას კონცერტი ჰქონდათ ტორონტოში, რის შემდეგაც ისინი კლეპტონის ვერტმფრენით უნდა დაბრუნებულიყვნენ შტატებში, სადაც სტივი თავის საცოლეს ლენის შეხვდებოდა. საბოლოოდ, ისე მოხდა, რომ ვერტმფრენში, პილოტების გარდა, მხოლოდ ერთი ადამიანის ადგილიღა დარჩენილიყო და ყველამ დიდსულოვნად სტივის დაუთმო, მაგრამ სჯობდა, არ დაეთმოთ. აფრენიდან რამდენიმე წუთში ვერტმფრენი დაეცა და 4-ვე ადამიანი, ვინც შიგნით იმყოფებოდა, გარდაიცვალა. ამ ფაქტის მერე მეზიზღება ერიკ კლეპტონიც და სტივის საცოლეც
რაც შეეხება ამ უკანასკნელს, სტივის სიგიჟემდე უყვარდა ეგ ქალი და მისთვის ბევრი რამე აქვს გაკეთებული. მათ შორის, რა თქმა უნდა, სიმღერებიც, რომელთაგან ორს გამოვარჩევ:1. აბა თუ მიხვდებით, რა ქვია სიმღერას? დიახ, დიახ, Lenny. საცოლეს სახელი დაარქვა და ალბათ, მოსმენაც კმარა იმის გასაგებად, თუ როგორ უყვარდა ეს ქალი.
2. მეორე და ჩემი ერთ-ერთი უსაყვარლესი კომპოზიცია Pride And Joy
დაბოლოს, არასდროს დამავიწყდება ჩემი ჯგუფელის თვალები, რომელიც კუნოს სახლში სტივის კონცერტის ჩვენებაზე წავიყვანე. გოგო გაშტერებული უყურებდა ჯერ იმას, თუ როგორც უკრავდა მსოფლიოს ყველა დროის ერთ-ერთი საუკეთესო გიტარისტი და როდესაც სტივიმ გიტარა ჯერ ზურგს უკან, ხოლო შემდეგ კეფასთან მიიტანა და ისე აგრძელებდა დაკვრას, ვითომც არაფერი, ჯგუფელის გაოცებას საზღვარი არ ჰქონდა. იმაზე აღარაფერს ვამბობ, სტივიმ მაგ ლაივზე ტუჩებითაც რომ დაუკრა გიტარაზე 
რაშია საქმე?! ახლავე მოგახსენებთ... დღეს პირველი გამოცდა მქონდა მაღლივში, 709-ე აუდიტორიაში მარკეტინგი უნდა გადამეწერა. სამი ჯგუფელი შევთანხმდით, რომ 40 საკითხს გავინაწილებდით. ნუ, ერთი, როგორც მიხვდით, მე ვიყავი და დანარჩენი ორი გოგოები. ვინაიდან და რადგანაც, ჩემთან გოგოები უფრო ზარმაცები არიან, 20 საკითხის დაწერა საკუთარ თავზე ავიღე და დარჩენილი 20 იმათ უნდა გაენაწილებინათ. მოვლენებს წინ გავუსწრებ და ვიტყვი, რომ ნახევარიც არ ჰქონდათ მომზადებული 
თავიდან ჩეხური ფილმი მეგონა, მაგრამ ცოტა დავაკვირდი და პოლონური ყოფილა. თან რა მაგრად ჰგავს თურმე პოლონური ენა რუსულს, უთარგმნელადაც მესმოდა რას ლაპარაკობდნენ მთავარი გმირები.
: ე.ი. ქალმა (ევამ) და მამაკაცმა (იაკუბმა) ერთმანეთი ინტერნეტის მეშვეობით გაიცნეს. ევა პოლონეთში ცხოვრობს, იაკუბი კი გერმანიაში, სადაც უნივერსიტეტში ლექტორად მუშაობს. გადის დრო და ამ ორი ადამიანის მეგობრობა სულ სხვა გრძნობაში გადაიზარდა. ისინი სულ უფრო მოუთმენლად ელოდებიან მომენტს, როდესაც კომპიუტერს მიუჯდებიან და მეორის მოწერილ წერილს წაიკითხავენ. მერე ბლა-ბლა-ბლა... გავიდა დრო და ისინი პარიზში შეხვედრაზე შეთანხმდებიან. საბოლოოდ, ერთმანეთს ნახავენ კიდევაც, მაგარ დროსაც გაატარებენ და ასე დაშორდებიან 
მართალია, კიდე მოხდება რაღაც-რაღაცები, მაგრამ ყველაფრის დაწერისგან თავს შევიკავებ და ვისაც თავად სურს ყველაფრის ნახვა, შეუძლია 
ჰა, ხომ არ დამეწყო მეც ძრომიალი აქეთ-იქით?
) შედევრის თქვენთვის გაზიარება. წინასწარ ვიცი, ზოგს მოსმენა დაეზარება, ზოგიც იფიქრებს - ნეტა ეს არ ჭმუჭნიდესო და ა.შ., მაგრამ უსაქმური კაცისა და მახათის ამბავი ხომ იცით, ხოდა მეც ეგრე ვარ თითქმის.
და ნომრებს უბრალოდ ფორმალობისთვის ვუწერ. შესაბამისად, მესამეზეა ქალბატონი სქინი ბრიტანეთიდან. როგორც გავიგე, თავის დროზე მოდელი ყოფილა, მაგრამ რატომ გადაწყვიტა სამოდელო კარიერისთვის თავის დანებება და მუსიკაში შესაძლებლობების გამოცდა, ჩორტ ევო ზნაეტ 
არადა, მამენტ, ცუდადაც არ გამოსდის, რაღაცნაირი მტირალა ხმა აქვს. თავიდან საკმაოდ ცნობილ ჯგუფ Skunk Anansie-ს ვოკალისტი იყო, მაგრამ შემდეგ სოლო-კარიერა დაიწყო და ზემოთ ხსენებული სიმღერა მისი მეორე ალბომიდანაა. ამჯერად ქალბატონი სქინი ბიჭს/მამაკაცს/ვაჟს მისტირის, რომელიც სხვა ქალთან გაიქცა და მიუხედავად იმისა, რომ, დარწმუნებული ვარ, გულის ყველას დაგვწყვიტა, მოდით, დიდსულოვნება გამოვიჩინოთ და ცუღლუტ მამაკაცს ეგეც ვაპატიოთ, ისევე, როგორც ეს სქინმა გააკეთა.
). დენის და ვინის ხშირად აქვთ ხოლმე აკუსტიკური შოუები და მათ მიერ შესრულებული One Last Goodbye ნამდვილ იმსახურებს იმას, რომ ადამიანი დაჯდეს და მის ფონზე ერთი გულიანად იქვითინოს. რატომღაც ამ სიმღერას განსაკუთრებით ბევრჯერ მაშინ ვუსმენ, როცა ცუდად ვარ და თავს კიდევ უფრო საშინელ დღეში ვიგდებ (ხო, ცოტათი სენტიმენტალურიც ვარ), მაგრამ ეს ისაა, რაც მე მჭირდება, ჩემი სიცოცხლის ელექსირი...
ვერ გეტყვით, რა აქვს ეგეთი განსაკუთრებული, მაგრამ სისხლს მართლა მწოვდა.
), რადგან ბოლო ორი დღეა ახალგაზრდობის წლები გავიხსენე და ჩემს პირველ სიყვარულს ვუსმენ. არ ვიცი რატომ, მაგრამ ამ დროს ჩემი კლასელები გამახსენდა 
რომ ვთქვა, თითქოს მაგრამ მევასებიან და მათზე ფიქრის გარეშე დღესაც ვერ ვძლებ-თქო, ნაღდად მოვიტყუები... უფრო პირიქით, კლასელების 90%, ასე ვთქვათ, გულზე არ მეხატება და თავს ძალიან მშვიდად ვგრძნობ, თუ სადმე ქუჩაში შემთხვევით არ გადავეყარე რომელიმეს 
კიდევ კარგი, მანამდე რაღაც-რაღაცები გავაკეთე და წყლიდან მშრალი გამოვძვერი. თუმცა, ასეთი აღმაშფოთებელი ფაქტის შემდეგ 177-ში გამჩერებელი რომ აღარ ვიყავი, დღესავით ნათელი გახლდათ. უცებ დედაჩემს კლასელის მშობელმა დაურეკა და უთხრა, რომ შვილი სხვა სკოლაში გადაჰყავდა და შესთავაზა, შენც იმავეს ხომ არ გააკეთებო, რაზეც მე, რა თქმა უნდა, თანხმობა განვაცხადე. საცა არა სჯობს, გაცლა სჯობსო, ნათქვამია 
სიცილ-ხარხარის პირველმა ტალღამ რომ ჩაიარა, ღიმილი ვერც მასწავლებელმა შეიკავა. დაჟე ახლაც რომ მხვდება ხოლმე ეგ გოგო, მაგას ვახსენებ, რაც ფრიად არ სიამოვნებს 
”დედათა მონასტერი” მათთვის კიდე კომპლიმენტია, რადგან რამე ზედმეტი რომ ეთქვა ვინმე ბიჭს, ეგრევე ყვერებით მოგუდავდნენ ესენი 
მახსოვს, პირველად რომ მივედი 136-ში (აქედან არის ”წარმოშობით” ჩემს ნიკში გამოყენებული ციფრებიც), წიგნებით გატენილი დიდი ჩანთა მქონდა. შემდეგ წელს უკვე პაპკით მივედი, მე-10 კლასში მუშაობა დავიწყე და შატალოებს მოვუხშირე, მე-11-ში კი სულ გამოვედი სკოლიდან და ლიცეუმში შევიტანე საბუთები, სადაც ოფიციალურად არ დავდიოდი სკოლაში (მხოლოდ ფიზკულტურასა და მათემატიკაზე მივდიოდი, რადგან ჩემს საყვარელ საგნებს ვერ ველევოდი). თუმცა, ამ დროს გამწარებული ვმეცადინეობდი და თან, პარალელურად ვმუშაობდი კიდევაც.
მგონი, ორი გოგო გათხოვდა კიდევაც და საწყალი მაგათი ქმრები... მე დღეში 2-3 საათი ვერ ვუძლებდი ხოლმე და არ გინდა, ეგეთი ალქაჯები მთელი დღე აიტანო? ეჰ, მაგრამ თავისნაირებსვე იპოვიდნენ ეგენი 
სამაგიეროდ, ძველ კლასელებს ვეხუტები და ვესიყვარულები ხოლმე შეხვედრის დროს, რადგან ძალიან მაგარი ხალხია... რამდენიმე მათგანს უკვე შვილიც ჰყავს, 3 გოგო კი ახლახან გათხოვდა, ერთმანეთის მიყოლებით. როგორც გავიგე, სხედან თურმე ახლა და ერთმანეთთან ჭორაობენ ვისი ქმარია უფრო სიმპათიური 
ბოლოს დიანა დაქორწინდა იმ ბიჭზე, რომელსაც ის პირველი კლასიდან უყვარდა... თავიდან გოგო ზედაც არ უყურებდა, ახლა კი დადიან გვრიტებივით 
