Thursday, January 31, 2008

ერთ დიდ მძღნერში ვარ რა
და ვერ ამოვდივარ
ვერც ჩავდივარ, რომ დავიხრჩო ბოლო-ბოლო
სიდამპლის სუნი ამდის და ვერც ვიშორებ, არც თავისით მშორდება
მგონი, არც მინდა, რომ ასე მოხდეს...
Am I the only one crushed by the weight of the world? საინტერესოა... მეორე ჩემნაირი თუ გამოჩნდება, ალბათ ერთმანეთს კარგად გავუგებთ...
ადრე ვიძახდი, რომ მთავარი მონდომებაა, ასეთი მონდომებული არასდროს ვყოფილვარ, მაგრამ მაინც არაფერი... empty words...
დიდი სიამოვნებით მოვკლავდი იმ მატლს, შიგნიდან რომ მღრღნის და მახსენებს, ჯერ ცოცხალი ხარ და გაწვალებო...
ცუდია, როდესაც გრძნობებით სავსე რჩები. ხანდახან ერთი მეორეში გადაიზრდება, აგრესიულს გხდის... იმას გაკეთებინებს, რაც ადრე აზრადაც არ მოგივიდოდა!
მინდა, დავწვე სადმე და ვარსკვლავებით გალამაზებულ ცას ვუყურო... წარმოვიდგინო ჩემი საკუთარი სამყარო, რომელშიც წესები არ იარსებებს, არც ტალახი იქნება და არც ჭუჭყი... წელიწადის 2/3-ში თბილი ამინდები იქნება, მერე აცივდება... ესეც აუცილებელია
ჩემი თუთიყუშიც თან მეყოლება. მართალია, ხანდახან მაბრაზებს ხოლმე, მაგრამ ძალიან მივეჩვიე უკვე. და ბებიაჩემის კატასაც წავიყვან, ტომასას. საწყალი, ცოცხალი აღარაა, თუმცა ჩემს სამყაროში გავაცოცხლებ... მართობდა ხოლმე ბავშვობაში...
ეჰ, ვატრაკებ და მიხარია რა...
გავაჯვი... Отбой!!!

1 comment:

staring girl said...

ბიჭო
კატა შეჭამს მერე იმას

უუუ