2008 წლის 1 იანვარი
00:03

მკიდია : )

ახალი წელი

ახალი წელი ახლოვდება და სულ არ მეახალწლება. 2008-შიც ის ნაგავი დამხვდება, რომელიც 2007-ში ვერ ჩამოვიწმინდე. ეს პირობითი დღესასწაულები ნერვებზე მშლიან!

მაგრამ შეიძლება მაინც მოხდეს რაღაც სასიკეთო ცვლილება. 2 იანვარს ჩემი თანამშრომელი მონასტერში აპირებს ასვლას და ერთი კვირით დარჩენას. ალბათ, მეც წავყვები. ამით ჩემი დიდი ხნის ოცნება ახდება. ზაფხულში კი მინიმუმ ერთი თვით ავალ ზედაზენზე. წელს მითხრა ერთმა ბერმა, თუ გინდა ამოდი და აქ იყავიო. მაგის მერე სულ ამაზე ვფიქრობ. ბერობის სურვილი პირველად 3 წლის წინ გამიჩნდა, მაშინ, როდესაც ის მოხდა... მაგის მერე გადავიფიქრესავით, სწავლა დავიწყე, ჩავაბარე, წარუმატებლობები და წარმატებები (ჩემი გათვლებით, უფრო მეტი წარუმატებლობა იყო), მაგრამ მონასტრის იდეა თავიდან არ ამომდის. განსაკუთრებით მას შემდეგ მომინდა, რაც ზედაზენი ვნახე. კიდევ ერთმა ბერმა მარტყოფში დარჩენა შემომთავაზა. თუმცა, ალბათ მაინც პირველზე გავაჩერებ არჩევანს.

მერამდენედ ვამბობ, აქ ჩემთვის ადგილი არ არის! სხვათა შორის, სახლში გაფრთხილებული მყავს ხალხი და ჩემს აბარგებას მშვიდად შეხვდებიან. პირველად როდესაც ვუთხარი, მაშინ კი ინერვიუალასავით დედაჩემმა, მაგრამ შემდეგ მიხვდა, რომ სიტყვა არ გადავიდოდი. საიმისო ნებისყოფა ნამდვილად მაქვს, რომ ჯერ იქ ავიდე და მერე დიდი ხნით დავრჩე. გულს უხარია, როდესაც აცნობიერებს, რომ ამ მობეზრებულ სახეებს ვეღარასდროს ნახავს. მხოლოდ მე, ბუნება, რამდენიმე სხვა ბერი და კალამ-ფურცელი...

პირველად წვერი სწორედ ამიტომ მოვუშვი და ამის მერე სიმბოლურად აღარ ვიპარსავ : )
დათო და შოთა ბეროს მეძახიან. მგონი, რაღაც მართლა არსებობს...

Somebody somewhere your life's going nowhere,
Somebody somewhere your heart's growing colder,
Somebody somewhere your game's nearly over,
Somebody somewhere your life...

ორგულო, აღმოიღე პირველად დჳრე თუალისაგან შენისა და მაშინ იხილო აღმოღებად წუელი თუალისაგან ძმისა შენისა. ნუ მისცემთ სიწმიდესა ძაღლთა, ნუცა დაუფენთ მარგალიტსა თქუენსა წინაშე ღორთა, ნუუკუე დათრგუნონ იგი ფერჴითა მათითა და მოიქცენ და განგხეთქნენ თქუენ. ითხოვდით, და მოგეცეს თქუენ; ეძიებდით და ჰპოვოთ; ირეკდით, და განგეღოს თქუენ.

Anyone Anywhere

მიყვარს რა ეს ჯგუფი. სულში ზიან თითქოს და საჭირო დროს საჭირო სიმღერას უშვებენ...

No one seems to care anymore
(as) I wander through this night all alone
No one feels the pain I have inside
Looking at this world through my eyes

No one really cares where I go
Searching to feel warmth forever more
The wheels of life they turn without me
Now you are gone... eternally

No...
Don't leave me here
The dream carries (me) on
Inside
I know...
Its not too late
Lost moments blown away
Tonight

Mankind, with your heresy
Can't you see that this is killing me
There's no one in this life
To be here with me at my side

Imagine...

Imagine there's no heaven,
It's easy if you try,
No hell below us,
Above us only sky,
Imagine all the people
living for today...

Imagine there's no countries,
It isn't hard to do,
Nothing to kill or die for,
No religion too,
Imagine all the people
living life in peace...


You may say Im a dreamer,
but Im not the only one,
I hope some day you'll join us,
and the world will be as one.


Imagine all the people
Sharing all the world...

You may say Im a dreamer,
but Im not the only one,
I hope some day you'll join us,
And the world will live as one.

Imagine no possessions,
I wonder if you can,
No need for greed or hunger,
A brotherhood of man,
Imagine all the people
Sharing all the world...

You may say Im a dreamer,
but Im not the only one,
I hope some day you'll join us,
And the world will live as one.

არ მომწონს ლენონი, მაგრამ ზოგჯერ ისიც ჭკვიანურ ტექსტებს წერდა.
ერთი რაღაც ვერ გამიგია: რატომ ირთულებს ადამიანი ცხოვრებას? თავისთვის იგონებენ წესებს, ცდილობენ მათ დაცვას, მაგრამ ყველაზე დიდ სიამოვნებას მაშინ იღებენ, როდესაც წესებს არღვევენ; ხან ერთნი არიან, ხან ორნი, ხანაც მრავალნი, მაშინ, როდესაც უნდა იყვნენ ისინი, ვინც სინამდვილეში არიან! ადამიანები წიგნებივით არიან, ნებისმიერის წაკითხვა შეიძლება. უბრალოდ, ზოგი მძიმე წასაკითხია, ზოგი ბევრი ფურცლისგან არის აწყობილი, ისინი ჟანრებათაც იყოფიან.
ამ ბოლო დროს ფანტასტიკამ გამიტაცა. მგონი, მართლა საინტერესოა, ოღონდ ავტორსაც გააჩნია. არის მომენტები, როდესაც ისე კარგადაა დაწერილი და აღწერილი, რომ მართლა იჯერებ რაღაც შეუძლებელ მოვლენას, მაგრამ უმეტეს შემთხვევაში, წიგნს ავტორის უნიჭო ხელი ეტყობა.
ყველაფრის გამოსწორება შეიძლება! უბრალოდ, თვალები უნდა დახუჭო და გონება ყოველდღიური ნაგვისგან გაითავისუფლო, რის შემდეგაც ფანტაზიის უნარი აამოქმედო და... არც ტკივილი, არც ნერვების შლა, არც სიღარიბე, არც სიმდიდრე, არც მარტოობა!.. მერე რა, თუ რამე გეტკინათ - ამის შემდეგ რაღაც ორმაგად გაგიხარდებათ!
რა არის დედამიწაზე უფრო მეტი - აღმართი თუ დაღმართი? მგონი (შეიძლება ითქვას, დარწმუნებული ვარ) მათი რაოდენობა ტოლია. ყოველ აღმასვლას დაღმასვლა მოჰყვება ხოლმე, მაგრამ მთავარია მან საგრძნობი ზიანი არ მოგაყენოს.
მოკლედ, ტვინს ვბურღავ. რაღაცის დაწერა მინდა და არ ვიცი რის. როცა მოვიფიქრებ და ჩამოვყალიბდები, მაშინ უფრო დაწვრილებით დავწერ ყველაფერს.

დიდი მადლობა ყურადღებისთვის

BUDDHISM

ბუდას მოძღვრების - ბუდიზმის საფუძველია ოთხი ჭეშმარიტება:

1. ეს ქვეყანა სავსეა სულიერი და ფიზიკური ტანჯვით: ტანჯვაა დაბადება, სნეულება, სიყვარულიც და საყვარელ არსებასთან განშორებაც ტანჯვაა, ტანჯვაა სიბერე და, საბოლოოდ, სიკვდილი.
2. არსებობს ტანჯვის მიზეზი. ეს არის სიცოცხლის, ყოფნის სურვილი, ლტოლვა ქონებისა და დიდების მოხვეჭისკენ.
3. შესაძლებელია ტანჯვის თავიდან აცილება: ამისთვის ადამიანმა უარი უნდა თქვას ყოველგვარ სურვილზე.
4. არსებობს ტანჯვის აცილების სხვა გზა, რაც ადამიანებს საბოლოო ხსნას მოუტანს.

ხსნის გზა რვა საფეხურისგან შედგება:

1. მართალი სარწმუნოება, რათა სწამდეს ეს ოთხი ჭეშმარიტება.
2. მართალი განზრახვა, რათა ადამიანი იქცეოდეს იმ ოთხი ჭეშმარიტების თანახმად.
3. მართალი ზრახვები, რათა უარი თქვას სიცრუეზე, ცილისწამებაზე...
4. მართალი ქმედება, რათა არ ავნოს ცოცხალ არსებებს - არც ადამიანს, არც ცხოველს, არც მწერს.
5. მართალი ცხოვრება, რათა პატიოსნებით მოიპოვებდეს ცხოვრების სარჩოს.
6. მართალი ძალისხმევა, რათა მუდამ იშორებდეს ამაო ფიქრებსა და ცუდ გავლენებს.
7. მართალი მეხსიერება, რათა მუდამ ახსოვდეს, თუ კიდე რა დარჩა შეუსრულებელი ჭეშმარიტი ცხოვრების გზაზე.
8. მართალი თვითჩაღრმავება, რათა მიაღწიოს შინაგან სიმშვიდეს, აღარ აღელვებდეს მიწივრი ზრახვები, არც სიხარული სრულყოფილების მიღწევისა და საბოლოო გათავისუფლების გამო.

მხოლოდ ხსნის გზის რვა საფეხურის გავლის შემდეგ მიაღწევს ადამიანი ხსნას, გასხივოსნებას, გამოღვიძებას ცრუ ცხოვრებიდან, რომელიც ცუდი და მტანჯველი სიზმარია, ჭეშმარიტ ცხოვრებაში. ამ გამოღვიძებას ბუდიზმში ნირვანა ეწოდება: ეს არის სრული სიმშვიდე - არც სიცოცხლე, არც სიკვდილი.

******************************************

განვსხივოსნდე?

Empty vessel under the sun
wipe the dust from my face
another morning black Sunday
coming down again
empty vessel
empty veins
empty bottle
wish for rain
that pain again wash the blood off my face
the pulse from my brain
and I feel that pain again

I'm looking over my shoulder
'cos millions will whisper
I'm killing myself again
maybe I'm dying faster
but nothing ever last
I remember a night from my past
when I was stabbed in the back
and its all coming back
and I feel that pain again

I abhor you I condemn you
'cos this pain will never end
you got away without a scratch
and now you're walking on a lucky path
I have to laugh
but you'd better watch your back

there's pathetic opposition
they're the cause of my condition
ill be coming back for them
I've a solution for this sad situation
nothing left but to kill myself again

because
I'm so empty

არ მინდა ის მომენტი დადგეს...

Countless times I trusted you,
I let you back in,
Knowing... Yearning... you know
I should have run... but I stayed

Maybe I always knew,
My fragile dreams would be broken for you.

Today I introduced myself,
To my own feelings,
In silent agony, after all these years,
They spoke to me... after all these years

Maybe I always knew...

საათი

საოცარია, მაგრამ ისეთი შთაბეჭდილება მრჩება, რომ საათი არ მოძრაობს. არ ვიცი, შეიძლება მართლა ასეცაა, ანაც ის მხოლოდ ჩემთვისაა გაჩერებული. ამდენი წლის განმავლობაში მინიმუმ 500 კაცი მაინც გავიცანი და ყველა ერთმანეთს ჰგავს. არა, გარეგნობას არ ვგულისხმობ, ამჯერად ხასიათზე ვლაპარაკობ. არიან ძმაკაცები, მეგობრები, ნათესავები და... საოცრება - ყველა ერთნაირია!

არის მომენტები, როდესაც ძალიან ცუდად ვარ. ძირითადად ამას რამე მიზეზი აქვს ხოლმე, მაგრამ ზოგჯერ უმიზეზოდ ცუდადაც ვხვდები. ჩემზე მაგრად მოქმედებს მუსიკა და ამინდი. შეიძლება რომელიმე სიმღერამ ან წვიმამ დამგრუზოს, ანაც... ხოდა, ვზივარ ამ დროს ჩუმად, წყნარად, არავის ვაწუხებ (ბოლო დროს საკუთარ თავში მაზოხიზმისაკენ მიდრეკილებაც აღმოვაჩინე), მაგრამ თურმე ამით სხვები წუხდებიან. საოცარია, მაგრამ ვერა და ვერ დავდექი იმ ხასიათზე, რომელიც ყველას მოეწონება. როდესაც კარგად ვარ, თურმე გარშემო მყოფებს ვუშლი ნერვებს, როდესაც ცუდად ვარ, მაშინაც ვუშლი ყველას ნერვებს... როდესაც ვლაპარაკობ, მაგ მომენტში ღიზიანდებიან (ზოგჯერ სიმართე მწარეა) და სიჩუმე კი მთლად აცოფებთ!
ყველაზე საინტერესო კი ისაა, თუ რატომ მირჩევნია ცუდად ყოფნის ჟამს მარტო ყოფნა... რა თქმა უნდა, შემიძლია მივიდე რომელიმე ძმაკაცთან და გული გადავუშალო, მაგრამ აზრი?! მე ვერ ვხედავ აზრს, პირიქით, უფრო ცუდად გავხდები იმის გამო, რომ მათ არ ესმით ჩემი. დამიჯდებიან, მომისმენენ და ჭკუის დარიგებას შეეცდებიან, შეცდომებს შემისწორებენ. ეჰ, არადა ადამიანს მაგ დროს სულ სხვა რაღაც სჭირდება - გამხნევება! ნეტა ესმოდეთ, რამდენი სიკეთის გაკეთება შეუძლია ერთ თბილ სიტყვას. უბრალოდ გამხნევება, თუნდაც თავში წამორტყმა გამხნევების ნიშნად (მაინც და მაინც აუცილებელი არ არის ხელჩართული ბრძოლა გავმართოთ).
მგონი, ზოგს მაშინ ვახსენდები, როდესაც რამეში დავჭირდები. მაშინ მოუნდებათ ჩემთან დარეკვა, მოსვლა ან სხვა საშუალებებით დაკავშირება. მელაპარაკებიან, მიხსნიან - მე კიდე დებილის სახით ვუსმენ და ყველაფერზე თავს ვუქნევ.
ხო, დაბოლოს, კინაღამ დამავიწყდა. სხვათა შორის, მეც ადამიანი ვარ : )) ხანდახან (იშვიათად, მაგრამ მაინც) მეც მწყინს ხოლმე რაღაც-რაღაცები. ბევრი რამე მოხდა, რაც ჩემი სიჩუმით გადავიტანე და მერე იმათ ისევ გაღიმებული სახით შევხედე. თუმცა, იმასაც კარგად ვხვდები, რომ ასე დიდხანს არ იქნება. ერთხელაც მოხდება და ყველას იქ გავაგზავნი, საიდანაც დაბრუნება ძნელია (მოფერებით ოცნებების სასაფლაოს ვეძახი). რას ვითხოვ ბევრს? უბრალოდ, ერთი ღიმილი : ) დავიჯერო, მართლა ძნელია ამ თხოვნის შესრულება?


ეჰ, თამუნია, თამუნია... ხომ ვამბობდი, არაფერი გამოვა-მეთქი, შენ კიდე არ გჯეროდა :)

წესით, ეს სურათი უნდა მოძრაობდეს, მაგრამ, როგორც ჩანს, ჩემზეა გაბრაზებული და გაჩერდა :|

Road To Nowhere

On your way
You were told
Not to lie any more
But this thing is such damned
All the time
Feel the pain in your hand
Feel the blood in your vains
Hold your dreams in your mind
Cause there're dying

For some kind of heroes
Some kind of lies
I can read everythig in your eyes
Why don't you lie me
Why want you to say
That there is one way to anyway...

And now you have changed
You've gained all the games
And now you are trying
To find the truth in someone's eyes
See the tears running down
See the blood after the fight
See the sky is falling down
For the graves...

Of some kind of heroes
Some kind of lies
I can read everythig in your eyes
Why don't you lie me
Why want you to say
That there is one way to anyway...

Open scars,
Pain in eyes -
Sacrifice yourself.
Winning wars,
Breaking laws -
That's what you get.
Going up,
Coming Down -
Throw your misery's crown!
Misty roads,
Reckless Crowds -
Don't try to upset me!

Will I Wake Up Tomorrow?
Come, see my pain and sorrow!
It's not time for lying,
Cause there're people dying...

There is no heaven on Earth
There're only you and me
We have to swim through the waterfall
Just close your eyes and try to see.
Be longer than life
And heavier than night
When moon is bright
Please, control my mind...

Will I Wake Up Tomorrow?
Come, see my pain and sorrow!
It's not time for lying,
Cause there're people dying...

buzz

დამირეკეს და უარით გავისტუმრე :|

უარით გამისტუმრეს...

აშკარად ცუდი პერიოდი მაქვს...

დავიღალე საშინლად

ვგრძნობ, აღარ შემიძლია
ცოტაც და გადავიწვები
მაინც არ მასვენებენ
ეჰ... ნეტა კიდევ რამდენს გავძლებ?

ქამ ბექო რო იტყვიან რა

უფ, რამდენი ხანი გასულა მას შემდეგ, რაც აქ უკანასკნელად დავწერე რაღაც. რა მოხდა ამ დროის განმავლობაში? ჰმ... საინტერესო კითხვაა, მაგრამ, ალბათ, ბევრი არც არაფერი მომხდარა.
ბიძაშვილმა, პატარა ლანამ, სიარული და ლაპარაკი დაიწყო. მაგარი ბავშვია, ძმასავით დებილი არ იზრდება. ეს მეორე ძალიან გათავხედდა ბოლო დროს.

დეიდაშვილები, გეკო და ანა, ჩემი ორი ანგელოზი... გიორგობაზე ვიყავი ასული, ანა 7 წლის გახდა მაგ დღეს. თურმე როგორ მომნატრებიან, მე კიდე რამდენი ხანია არ მყავდა ნანახი. ეჰ, არ ვიცი ეს რას გადავაბრალო. ალბათ, ისევ და ისევ ჩემს უყურადღებობას. რაც არ უნდა გასაკვირი იყოს, გეკოს არ უგინებია ჩემთვის. პირიქით, საოცრად წყნარად იქცევოდა და ბევრი, ბევრი, ბევრი მეთამაშა. განსაკუთრებით ჩემი საათი მოეწონა და დროის ცნობა ვასწავლიდი (მართალია, ვერაფერი ისწავლა, მაგრამ ცდა ბედის მონახევრეაო). ანა კი დიდი გოგო გახდა უკვე. დედას მაგიდის გაშლაში ეხმარებოდა და სხვა და სხვა ისტორიები მომიყვა... უნიკალური ადამიანები არიან, თავიანთი ამბებით, თავგადასავლებით და ხიფათებით. მე კი, იდიოტი, წელიწადში მაქსიმუმ ორჯერ-სამჯერ ვხედავ მათ.

რაც შეეხება მაღლივურ ყოფას, თითქოს, შარშანდელთან შედარებით, გამოსწორდა მდგომარეობა. შეძლებისდაგვარად ვსწავლობ კიდევაც და ყოველ კვირას სემინარებს ვაბარებ. სამწუხაროდ, ჩემი მორიგი სისულელის გამო ინგლისურში 15-ქულიანი კოლოკვიუმი გავაცდინე, მაგრამ ეგ არაუშავს, სხვა საგნებში საკმაოდ კარგად დავწერე. შარშან ასე არ ყოფილა...

სამსახურშიც არაფერი შეცვლილა, დავდივარ-მივდივარ-მოვდივარ. ერთი ისაა, ბუტას და ვაჟას საოცრად იდიოტურ-ოპოზიციონერული გამოსვლების მოსმენა ხანდახან საშინელ ხასიათზე მაყენებს, მაგრამ ეგ არაფერი. უარესებიც გადამიტანია.

ყველაზე მთავარი კი ისაა, რომ ჯგუფში დავბრუნდი, რომელიც უკვე სახელიანი შემეგება: ”ტრიამერა”. სიმართლე გითხრათ, ამაზე ბანძ სახელს ვერც კი მოიფიქრებდნენ, მაგრამ არაფრის შეცვლა არ მომინდა. ისედაც ნესტანი იმას მაბრალებს, ყველაფერს ისე აკეთებ, როგორც შენ გინდაო. ჰოდა, იყოს რაღაც ისე, როგორც მათ უნდათ.
თავის დროზე კმაყოფილი ვიყავი იმით, რომ წამოვედი, ახლა კი ასევე კმაყოფილი ვარ იმით, რომ დავბრუნდი. დავბრუნდი ახალი ენერგიითა და იდეებით აღსავსე. მომწონს ჩვენი ახალი სარეპეტიციოც, რომელიც მართლა სარეპეტიციოს ჰყავს. ჩემთვის გაუგებარი მიზეზების გამო Road To Nowhere-ს დაკვრაზე უარი განმიცხადეს და ახალ რაღაცას აკეთებენ. არადა ეს სიმღერა ჩემთვის განსაკუთრებული იყო. დღესაც ხშირად ვღიღინებ ხოლმე. მადლობა ნესტანს ტექსტისთვის და მელოდიისთვის, მაგრამ დათო... კი ვეჩხუბე, მაგრამ აზრი არ აქვს. ის გოგო ვოკალისტი, რომელიც მისვლისას დამხვდა, აღარ არის. ალბათ, ჩემი კონკურენცია ვერ აიტანა... :))) სამაგიეროდ, წინა რეპეტიციაზე Black Sabbath-ის Paranoid და Metallica-ს Sad But True საკმაოდ კარგად ვიმღერე, იმაზე ბევრად უკეთესად, ვიდრე წინაზე ვიბღავლე. აი, Nothing Else Matters-ს მიჭირს, თუმცა ამასაც თავისი მიზეზები აქვს. ”სედ ბათ თრუს” მერე ცოტა არ იყოს და ამაზე დაგაწყობა ძნელია.
ძალიან გამიხარდა კიდევ ის, რომ ბოლო რეპეტიციაზე თორნიკემ ერთხელაც კი არ თქვა, რომ ჯგუფიდან წავსლა უნდა. ესეც პროგრესია!
რიტმ-გიტარისტი ვიშოვე, მაგასაც დათო ქვია. ჩემი ძმაკაცის კლასელი იყო და რაც მთავარია, მაღლიველია! არც კი ვიცოდი, თუ უკრავდა გიტარაზე, მაგრამ გამაოცა მაგ ბიჭმა. ჩვენთან ერთად ერთხელ დაუკრა, მაგრამ კმაყოფილი ვარ. უბრალოდ, საშინელი გიტარა აქვს და თუ არ გამოცვალა, მომავალში ძალიან გაუჭირდება.

ხოდა ასე... ვისაც უფრო დაწვრილებითი ინფორმაცია გაინტერესებთ, დამიკავშირდით საკონტაქტო ტელეფონზე ან მომწერეთ კომენტარებში. მზად ვარ, თქვენს ნებისმიერ კითხვას ვუპასუხო.

Hello Uptown

თვალცრემლიანი მკვლელი

ვიცი, რასაც ახლა მოვყვები, ჩემი ფანტაზიის ნაყოფი გეგონებათ, მაგრამ ასე ნამდვილად არ არის. ან, საერთოდაც, რა მნიშვნელობა აქვს, ვის რა ეგონება? რაც არ უნდა ვთქვა და ვწერო, ყველაფერზე ამბობთ, შენი მოგონილიაო, არადა ყველაფერი რეალობაში ზუსტად ისე ხდება, როგორც ჩემს ნაწერებში. ახლა კი ყველაზე მთავარზე გადავიდეთ. ერთხელ უკვე მინდოდა მომეყოლა პატარა ტვალცრემლიან მკვლელზე, მაგრამ მაშინ გადავიფიქრე: ამის არც დრო იყო და არც ადგილი. დღეს კი სწორედ ის მომენტია, როდესაც ჩემი ბლოგის ორმა თუ სამმა სტუმარმა ყველაფერი გაიგოს.
ეს დიდი ხნის წინ მოხდა. თვალების გახელისთანავე ის ქუჩაში აღმოჩნდა. დედის რძის ნაცვლად თოთო ბავშვი წყალში დაფშვნილ პურს ჭამდა, უფრო სწორედ აჭმევდნენ. ვინ იყვნენ ისინი, მან არ იცოდა. შესაძლოა, მშობლებიც კი ყოფილიყვნენ...
პატარა ბიჭი იზრდებოდა. მერე რა, რომ მას არ ჰქონდა სათამაშოები, არც სახლი ჰქონდა, არც მეგობრები ჰყავდა. თუმცა, ბოდიში, გატყუებთ, მეგობრების მეტი რა ჰყავდა. ქუჩაში ყველა მისი მეგობარი იყო. განსაკუთრებით ერთი ძაღლი უყვარდა. პატარაობიდანვე ეს ცხოველი მას კუდში დაჰყვებოდა და უმცროს ძმასავით უვლიდა, თითქოს მათ რაღაც ნათესავური კავშირი ჰქონოდათ. მათი კვების უპირველესი გზა ქურდობას ითვალისწინებდა. არავინ იცის, ძაღლმა ასწავლა ბიჭუნას მოპარვა თუ პირიქით, მაგრამ მე იმას ვყვები, რაც იყო!
ერთ დღესაც, როდესაც ბიჭუნა ქუჩის კუთხეში ყველასგან მოფარებულ ადგილზე იჯდა, მის წინ მოხუცმა ქალმა ჩაიარა. ქალბატონი ღარიბულად იყო ჩაცმული, მაგრამ სახეზე რაღაც იდუმალი ღიმილი ეტყობოდა. ეტყობა, წლების მატებასთან ერთად სიმხნევე მაინც არ დაუკარგავს. ჩვენი გმირის ყურადღება კი სულ სხვა რაღაცამ მიიპყრო - ჩანთამ. არა, სხვანაირად ნუ გაიგებთ ახლა. ჩანთის მოპარვა მას აზრადაც არ მოსვლია... მან მხოლოდ აიღო ის, როდესაც ერთ-ერთ გამვლელთან შეჯახებისას მოხუცს ის ხელიდან გაუვარდა. ბიჭი დიდხანს იდგა შუა ქუჩაში უცნობი ნივთით ხელში. ამ მომენტში მის თავში უამრავმა აზრმა გაიელვა. ჰეჰ, ალბათ, ნანახი გექნებათ მულტფილმები, რომელთა გმირებიც ისეთივე მდგომარეობაში იყვნენ, როგორშიც ახლა ეს ბიჭი გახლდათ. სავარაუდოდ, ბიჭუნას ერთ მხარზე ანგელოზი იყო შემომჯდარი, ხოლო მეორეზე - პატარა ეშმაკი. ერთ ეუბნებოდა, რომ წაეღო და პატრონისთვის დაებრუნებინა ჩანთა, მეორე კი დატოვებას სთხოვდა. თქვენ როგორ მოიქცევოდით? თუმცა, უკაცრავად, რა სულელური კითხვა დავსვი. თქვენ ყველა ხომ კეთილშობილების განსახიერება ხართ, გენაცვალეთ სულში. რასაკვირველია, მანაც იფიქრა ნივთის დაბრუნებაზე, მაგრამ ადამიანისთვის, რომელსაც მთელი ცხოვრების განმავლობაში მოპარული საჭმლის გარდა არაფერი გაუსინჯავს, ამის გაკეთება, ცოტა არ იყოს და რთული აღმოჩნდა. სამაგიეროდ, იმ საღამოს ბიჭუნა და მისი ერთგული მეგობარი, რა თქმა უნდა, ზემოთ უკვე ნახსენები ძაღლი კარგად დანაყრდნენ. ჩვენი პატარა გმირი პირველად შევიდა მაღაზიაში იმის შიშის გარეშე, რომ გამყიდველი მას მოპარულით ხელში დაიჭერდა. საწყალმა თვლა არ იცოდა, არც ნაირ-ნაირ კერძებში ერკვევოდა, ხელში მხოლოდ ის ფული ჰქონდა, რომელიც ჩანთიდან ამოიღო. ვინ იცის, იქნებ უსინდისო გამყიდველმა ის მოატყუა კიდევაც, იმაზე მეტი გამოართვა, ციდრე საჭირო იყო, მაგრამ ამას უკვე გადამწყვეტი მნიშვნელობა არ აქვს, რაც მოხდა, მოხდა.
საოცარია, მაგრამ იმ ღამეს ბიჭუნამ პირველად იგრძნო ის, რასაც ჩვენ მოფერებით სინდისს ვეძახით. მას პირველად ცხოვრებაში წამოუვიდა ცრემლები...

ამის შემდეგ ერთი კვირა გავიდა. შესაძლოა, უფრო მეტიც გასულიყო, მაგრამ ვინც მე მომიყვა ეს ამბავი, მან ზუსტად ასე მითხრა. სწორედ ახლა მივადექით ყველაზე საინტერესოს, იმას, რაც დასაწყისშივე უნდა დამეწერა, მაგრამ მოკლე სათქმელი სპეციალურად დავიგრძელე.
თვალები დაახილა და პირველი, რაც გაიგო, მისი ძაღლის ყეფა იყო. ვიღაც კაცი მიათრევდა მას. კისერზე რაღაც წამოაცვა და უმოწყალოდ ურტყამდა ფეხებს. ურტყამდა იმას, ვინც ყველაზე მეტად უყვარდა ამქვეყნად. ქუჩაში გაზრდილი და თავისუფლებას მიჩვეული არსება მთელი თავისი პატარა სხეულით ცდილობდა გამოქცეულიყო და ბიჭუნას ზურგს უკან დამალულიყო, თუმცა საოცრად მოჭერილი თოკები მას ამის საშუალებას არ აძლევდა. როდესაც ცხოველმა თავი უკან მოაბრუნა და უმოძრაოდ მდგარი ბიჭი დაინახა, თითქოს შერცხვა, ყოველგვარი წინააღმდეგობა შეწყვიტა. რამდენიმე წამის მანძილზე გაქვავებული იდგნენ და ერთმანეთს უყურებდნენ, სანამ პატარა ცხოველი მთელი ძალით არ გაათრიეს იქიდან.
ამ ცხოვრებას შავი იუმორის გრძნობა კარგად აქვს განვითარებული. აბა, მასე თუ არაა, მაშინ რა უნდოდა იქ რკინის იმ ნაჭერს? რატომ იდო მაინც და მაინც ბიჭუნას გვერდით მაშინ, როდესაც ყველაზე მეტად სჭირდებოდა?! არადა, მანამდე არავის არასდროს ჰქონდა შემჩნეული. ხელში აიღო, გაექანა და ზურგში, გულის მხარეს ჩაარტყა... წამის მეასედში წამოსულმა სისხლმა მისი მადა ვერ დააკმაყოფილა. იდგა და ურტყამდა, ამჯერად წაქცეულს, რომელსაც ხელში თოკი ეჭირა. ამჯერად სისხლის გუბეში იდგა, ხელებიც სისხლიანი ჰქონდა, სახეც, მაგრამ ნასიამოვნები ჩანდა! არ ნანობდა! დროის მანქანა რომ დატრიალებულიყო და რამდენიმე წუთით უკან გადაეგდო, ზუსტად იმავეს გააკეთებდა. ეჰ, მაგრამ ცრემლები, ცრემლები კი მოსდიოდა, რომლებიც პირდაპირ სისხლიან გუბეში ეცემოდა.
მას შემდეგ ბიჭუნა ბევრს არ უნახავს. შეიძლება, უნახავთ კიდევაც, მაგრამ ვერ მიმხვდარან. ადამიანები იზრდებიან და იცვლებიან, მხოლოდ წარსული რჩება. ხო, ისა, ნუ გეშინიათ, ეს თბილისში არ მომხდარა... შეგიძლიათ, უშიშრად იაროთ ქუჩებში. ეს ყველაფერი ჩემმა მესაიდუმლემ მითხრა.

სულ ეს იყო, რისი მოყოლაც მინდოდა.
ერთხელ წავიკითხე, მთავარი თვალისთვის უხილავიაო...
მგონი, მართალია...

თავიდან თვალცრემლიან მკვლელ ბავშვზე მინდოდა დამეწერა... ეს აზრი დღეს დილით მომივიდა, მაგრამ ბოლო გადავიფიქრე და ეს დავწერე:

ჩემი უარყოფითი თვისებები ჩემზე კარგად არავინ იცის. ადრე მათ მოშორებას ვცდილობდი, თუმცა დროთა განმავლობაში მივხვდი, რომ ისინი ჩემი განუყოფელი ნაწილი იყვნენ. მათ გარეშე ვერ ვიცხოვრებ და არც ვიცხოვრებ. დღეს სიამოვნებას მანიჭებს ის, რაც ადრე დამტანჯავდა!
მგონი, მოვიდა დრო, საკუთარი თავისადმი უფრო მომთხოვნი გავხდე და პირადი ინტერესები პირველ პლანზე გადმოვიტანო. ჩემი აზრით, ასე უკეთესი იქნება... ვნახოთ, ვნახოთ... ჯერჯერობით არაფერი მინანია და მომავალში რა იქნება, ჩორტ ევო ზნაეტ.

დარჩენილ დროს ნაყოფიერად გავატარებ!

პირველ რიგში, არაფერს ვიტყვი!
მეორე რიგში, არავის არაფერს ვანიშნებ!
მესამე რიგში, ჩუმად ვიქნები!
მეოთხე რიგში, ვეცდები, ვიმხიარულო!
მეხუთე რიგში, მოვემზადები!
მეექვსე რიგში... მეშვიდე...

ვერასდროს ვერაფერს გაიგებს! მთავარი ესაა!

და ახლოვდება იგი ჟამი ჭეშმარიტებისა, ჟამი ბუნებასთან შეერთებისა...
ამ დროს მესმის მისი...
მისი მესაიდუმლე მეც გავიცანი და ახლა ის ჩემი მესიდუმლეცაა...
მესმის მისი ფიქრების... მესმის მისი გადაწყვეტილებები...
მესმის მისი მარტოობის...
მესმის მისი ნიჭის...

"დიდი ხნიდან საიდუმლოს მეც ღრმად გულში დავატარებ,
არ ვუმჟღავნებ ქვეყნად არვის, ნიავსაც კი არ ვაკარებ.

რა იციან მეგობრებმა, თუ რა ნაღველს იტევს გული,
ან რა არის მის სიღრმეში საუკუნოდ შენახული".

ახლოს ხარ და ამავე დროს, ძალიან შორს... არაუშავს!

სიყვარულის ქალაქი

იყო და არა იყო რა, იყო ერთი პატარა ქალაქი... დიდი ხნის წინ კეთილმა ადამიანებმა ის მთებს შორის მთაზე, ზღვებს შორის ზღვის პირას ააშენეს და მანდ დასახლდნენ. საუკუნეების განმავლობაში ქალაქი სულ უფრო იზრდებოდა და იზრდებოდა და რა თქმა უნდა, მასში მოსახლეობაც მატულობდა. იქაურებს სტუმრები არ უყვარდათ. ეს არცაა გასაკვირი, რადგან ქალაქის არსებობის შესახებ ძალიან ცოტამ იცოდა და უცხო ადამიანები იშვითად მოდიოდნენ მთავარ კარიბჭესთან. ვინც მოდიოდა, მათი უმეტესობა გზააბნეული მოგზაურები იყვნენ, რომლებიც შემთხვევით მოაწყდნენ უცნობ ადგილს.
თუმცა, ეს როდია ყველაზე მთავარი. ყველაზე მნიშვნელოვანი ისაა, რომ ამ ქალაქის მცხოვრებნი სიყვარულით არიან ავად. ეს საშინელი ავადმყოფობა მათ წინაპრებისგან მემკვიდრეობით ერგოთ. მათთვის უცხო სულაც არაა დაძმური სიყვარული, სიყვარული მშობელსა და შვილს შორის, მეგობრული სიყვარული, იმ გრძნობასაც კარგად იცნობენ, რომელიც გოგონასა და ბიჭს შორის ჩნდება. თითოეულ მათგანს უხარია დილით ადგომა, რადგან იცის, რომ ის დღე სიყვარულით იქნება სავსე. იმ დღეს ისინი შეძლებენ მეგობარი ადამიანის გულის გახარებას, თუნდაც სულ უმნიშვნელო რაღაცით, მაგრამ... სწორედ ეს არის ერთ-ერთი მიზეზი, რის გამოც სიყვარულის ქალაქელებს უცხოელები არ უყვართ. მოგეხსენებათ, სიყვარულს შეუძლია ისეთი საშინელი გრძნობების საფუძველი გახდეს, როგორებიც შური და ბოღმაა. უცხო ხალხს არ ესმის ამდენი, ისინი არ არიან ავად... ქალაქელების ყურებისას მათაც სურთ ანალოგიური გრძნობა განიცადონ, თან ყოველდღე, თუმცა არ გამოსდით, რაც, საბოლოოდ, ცუდად მთავრდება. ასეთი ადამიანები სიყვარულის ქალაქში მარტოობისთვის არიან განწირულნი. ამიტომაც ცდილობენ ხოლმე თავის დაღწევას, გაქცევას, გადამალვას, მაგრამ არც ეგ გამოსდით კარგად, რადგან ქალაქის კარიბჭედან მარტო ერთი გზა გადის, რომელიც ისევ იმავე ადგილას ბრუნდება.
ყველაზე საოცარი კი მინდვრებია, რომლებიც ქალაქის გარშემოა. ამბობენ, ამ მინდვრებში ულამაზესი სიყვარულის ყვავილები ხარობენ, თუმცა ქალაქელების გარდა ის არავის უნახავს. რა გასაკვირია, რომ პატარა ნაზი მცენარე სიყვარულისფერია. ადამიანები ჩუქნიან მას ერთმანეთს, რადგან ეს არის ყველაზე ძვირფასი და საუკეთესო რამ, რითაც შეიძლება გრძნობების დამტკიცება.
საოცარია, მაგრამ იმასაც ამბობენ, რომ ამ ქალაქს როდესღაც თბილისს ეძახდნენო, თუმცა უკვე დიდი ხანია მას სახელი გადაარქვეს...

მსოფლიოში გამეფებული კანონზომიერებანი

სათაურიდანაც მშვენივრად ჩანს, თუ რაზე მინდა ახლა დავწერო. დედამიწაზე ბევრი კანონზომიერება არსებობს. ზოგი დამტკიცებას საჭიროებს, ჩემი მასწავლებელი მათ თეორემებს ეძახდა. სიმართლე გითხრათ, ყოველთვის მომწონდა ამ სიტყვის ჟღერადობა, მაგრამ თეორემების სწავლისგან თავი, რატომღაც, გონება მეღლებოდა. რაც შეეხება კანონზომიერებათა იმ კატეგორიას, რომლებსაც დამტკიცება არ სწირდებათ, ისინი აქსიომები არიან (ისევ და ისევ ჩემი მასწავლებლის თქმით!). აქსიომები შეიძება შეგვხვდეს ყველგან, მაგრამ არსებობს ერთი მათგანი, რომლიც ბევრისთვის არაა ცნობილი და ბევრს ვერც კი წარმოუდგენია, როგორ შეიძლება ის არსებობდეს. ახლა კი, ჩემი ნებართვით (ოხ ეს ეგოიზმი მარტოობად წოდებული), უშუალოდ ხსენებულ აქსიომაზე გადავალ.
ერთხელ ერთმა ჭკვიანმა კაცმა (ბოდიში და შეიძლება ქალიც ყოფილიყო, ზუსტად არ მახსოვს. ის კი მახსოვს, რომ ჭკვიანი იყო) თქვა: ”კაცები მსოფლიოს მართავენ, ქალები კი - კაცებსო”. ამ ერთ მარტივ წინადადებას ბევრი მომხრე და მოწინაარმდეგე გამოუჩნდა. მამაკაცები შანსს ხელიდან არ უშვებენ, რომ თავიანთი უპირატესობა გამოავლინონ მანდილოსნებთან, ხოლო ქალები, თავის მხრივ, აქა-იქ გენდერულ თანასწორობაზე გაჰყვირიან. ”სუსტი” სქესის წარმომადგენლებს საზოგადოებაში ისეთი ადგილის დაკავება სურთ, როგორიც ”ძლიერი” სქესის წარმომადგენლებს უკავიათ, მაგრამ იმას კი ვერ ხვდებიან, რომ კაცობრიობის არსებობის განმავლობაში ქალის როლი ყოველთვის ძალიან დიდი იყო. სუსტი და ძლიერი სქესის ცნებები ზოგჯერ დიდი ეჭვის საგანი ხდება.
რა თქმა უნდა, ქალები ფიზიკური ძალით ახლოსაც ვერ მივლენ კაცებთან (სანამ ცოცხალი ვარ, მანამდე მაინც). დიდი შანსია, რომ კაცების გონებრივი შესაძლებლობებიც უფრო მაღალი იყოს, ვიდრე მანდილოსნების. მიუხედავად ამისა, ქალებს აქვთ ”ის”, რაც კაცებს არასდროს არ ჰქონიათ და ალბათ, არც უახლოეს ათასწლეულში ექნებათ. სწორედ ”იმის” წყალობით ახერხებს ქალი ფარულად, მაგრამ წარმატებით თავისი მიზნის მიღწევას. მავანნი ამ თვისებას ”სიეშმაკეს” დაუძახებენ, მაგრამ, ჩემი აზრით, ეს სიტყვა რატომღაც ძალიან არ შეეფერება ”იმას”. როგორც ცნობილია, ეშმაკი რელიგიაში, მითოლოგიაში და რა ვიცი კიდევ სად, უარყოფით არსებადაა წარმოჩინებული. როდესაც ვახსენებთ ეშმაკს, ტანში უსიამოვნო გრძნობა დაგვივლის ხოლმე და რამე უბედურება გვახსენდება. ქალის ”კოზირი” კი სულ სხვა რამეა. მსოფლიოს ისტორიიდან პირველი მანდილოსანი (არ შემეკამათოთ, ალბათ, არც იყო მანდილოსანი, მაგრამ მაინც, რომელიც სწორედ ”იმით” იყო განთქმული, კლეოპატრა გახლდათ. არცთუ ისე მომხიბვლელი გარეგნობით ქალს ჰქონდა ჯადოსნური უნარი, რომლის მეშვეობითაც იმორჩილებდა ყველას და ყველაფერს. მან თვით რომის იმპერატორის იულიურ კეისარის ”დამონება” შეძლო, რომელსაც ბრძოლებში არა ერთი სახელოვანი მეომარი დაუჩოქებია და უთავოდ დაუტოვებია. თუმცა ”კაცები მართავენ მსოფლიოს, ქალები კი - კაცებსო”...
მივადექით მთავარს, რითიც უნდა დამეწყო წერა, მაგრამ დამეზარა. ქალი, რომელიც ამ ყველაფერს მაწერინებს, ჯენის ჯოპლინია. ტეხასელი გოგონა ოდნავ ბოხი, დროდადრო კაცური ხმითაც კი, მაგრამ უამრავი ადამიანის კერპი, კუმირი და ათასი რამ, რაც ახლა აღარ მახსენდება. ის არ უყვარდათ მშობლიურ ქალაქ პორტ არტურში, სამაგიეროდ აფასებდნენ მთელს მსოფლიოში. ის ლაპარაკობდა სიმღერებით, მას უყვარდა სიმღერებით და სიყვარულსაც სიმღერებით უხსნიდა. წარმატების მწვერვალზე მყოფმა თქვა, რომ არავინ იყო (”I'm nobody”), არადა თვითონაც შესანიშნავად მოეხსენებოდა, რას წარმოადგენდა.
ჯენისს ახლო ურთიერთობა ჰქონდა ჯიმი ჰენდრიქსთან, რომელიც მასსავით სიკეთის განსახიერება გახლდათ. თუმცა, ქალისდა სამწუხაროდ, ჯიმის გული მხოლოდ ერთი მანდილოსანი ცოცხლობდა - მისი გიტარა. ჰენდრიქსის სიკვდილიდან სამი კვირაც არ იყო გასული, რომ ჯენისმა თავი მოიკლა. თავი მოიკლა ისე, როგორც ამას პატრონის ერთგული ძაღლები აკეთებენ (შეურაცხყოფის მიყენება აზრადაც არ მქონია). ასეთი რამის გაკეთება მხოლოდ ჭეშმარიტად ძლიერ ადამიანებს შეუძლიათ.

დაბოლოს, დღეს რაღაც ძალიან ბევრი ვიფიქრე ქალებზე და მათს ”ჯადოსნურ” ძალაზე. ახლა წავალ დავიძინებ და იქნებ, ხვალ კაცებსაც ვუშველო რამე...

შეიძლება, არ უნდა ვაკეთებდე ამას, მაგრამ მინდა ყველამ იცოდეს:
ამ ბავშვებმა ცხოვრება გამიმრავალფეროვნეს და გამიხალისეს... სულ ორჯერ მყავს ნანახი ეს პატარა ქალბატონები, მაგრამ ორივე სიგიჟემდე შემიყვარდა! მათთან თამაშმა, გართობამ, სეირნობამ, ისტორიული ადგილების დათვალიერებამ იმ დროში დამაბრუნეს, რომელიც, ფაქტიურად, არ მქონია. ძალიან, ძალიან დიდი იმედი მაქვს, რომ ორივე მათგანს კიდევ არაერთხელ შევხვდები, ჩემი საინტერესო, სასაცილო თუ სულელური ისტორიებით მრავალჯერ დავღლი თუ დავაინტერესებ, პატარა ნინიკოს კიდევ ჩაიძინება ჩემს კალთაში...

სიგიჟის სურვილი

ეჰ... რამდენჯერ მდომებია, ვინმეს ჩემზე ეთქვა, გიჟი არისო... ერთი შეხედვით, რა არის სიგიჟეში კარგი?! ხალხი გერიდება, შიშნარევი მზერით გიყურებს, ხანდახან (კეთილი ბიძა ან დეიდა თუ შეგხვდა), შესაძლოა, სევდიანი თვალებითაც გადმოგხედოთ. თითქოს გეუბნებიან: არაუშავს, ვინ არის უნაკლოო... მართლაც, რთულია გიჟის ცხოვრება, როდესაც არც შენნაირების გესმის და არც ”სხვანაირების”. დადიხარ მარტო, ფიქრობ, ფიქრობ... იქნებ, სწორედ ამდენი ფიქრისგან გიჟდები?! არ არის გამორიცხული! პირიქით, ძალიანაც რეალურია. უდარდელი ადამიანი არასდროს გაგიჟდება. ის ცხოვრობს იმით, რაც მოცემულ მომენტში აქვს, მას არასდროს უწევს იმაზე ტვინის ჭყლეტა, თუ რა ელოდება მეორე დღეს.
მაგრამ ყველგან და ყოველთვის ერთ ფრაზას ვიმეორებ - ეცადე, ყველაფერში დადებითი მხარე ამოიკითხო. რა უნდა იყოს სიგიჟეში დადებითი და კარგი? ნუთუ ეს შესაძლებელია? ამ კითხვაზე არსებობს ერთი ძალიან მოკლე, თუმცა მრავლისმთქმელი პასუხი - კი! სიგიჟეშიც კი შეუძლია ადამიანს კარგი ნახოს, ისევე, როგორც ამას მე ვაკეთებ. უფრო მეტიც, ზოგჯერ ისე მომინდება გიჟი ვიყო, ისე მომინდება, რომ ტანსაცმლის კარადასთან მივდივარ და თეთრ პერანგს ვარჩევ, გრძელი მკლავებით, რომელიც ყველაზე მეტად მომიხდება. სიგიჟე არის იდეალური საშუალება გაექცე აწმყოს და იცხოვრო წარმოსახვით მომავალში.
ალბათ, ყველას გაგვიგია უკვდავი ფრაზა ”გიჟი თავისუფალიაო”. მე კი არა მარტო გამიგია, არამედ მინდა ის ცხოვრებაშიც გამოვიყენო. მსურს, ცოტა ხნით ”გავგიჟდე” და ყველაფერი თავის ადგილზე დავაყენო. ზოგს გაუხარდება, რამდენიმეს, ალბათ, ეწყინება... დიდი შანსია, გამოფხიზლების მერე რაღაც-რაღაცები მეც მეწყინოს და ვინანო, მაგრამ ვინანო არა იმიტომ, რომ არასწორად მოვიქეცი, არამედ იმიტომ, რომ სიფხიზლეში ამას არ გავაკეთებდი. რა კარგი იქნებოდა ყველაფრის თქმა, ყველასთან გულახდილი, ”გიჟური” საუბარი... ასე ხომ ნათელი მოეფინებოდა ბევრს რამეს!
მაგრამ... აჰ!!! რა სისულელეებს ვბოდავ! რა დროს სიგიჟეა, როდესაც ამდენი საქმე მაქვს. მე რომ გავგიჟდე, ჩემ ნაცვლად ვინ გააკეთებს ყველაფერს ამას? რა თქმა უნდა, არავინ. ხოდა, სჯობს, ჩვენი ”გიჟური” დიალოგი მომავლისთვის გადავდოთ, როდესაც აღარაფერი მექნება გასაკეთებელი. არ ვიცი, რამდენი ხანი მომიწევს ლოდინი, მაგრამ იმედი ბოლოს კვდებაო... მეც სწორედ ამ იმედით ვკვდები...

უსათაურო

Will I Wake Up Tomorrow?
Come, see my pain and sorrow!
It's not time for lying,
Cause there're people dying...

მკითხავების არასდროს მჯეროდა...
მგონი, არც ახლა მჯერა, მაგრამ ერთხელ რამდენიმე წლის წინ ბავშვმა მიმკითხავა... პატარა ბავშვმა და მგონი, მისი ნათქვამი მართლდება... სამწუხაროდ!
ძალიან არ მინდა ასე მოხდეს, მაგრამ ყველაფერი სწორედ ამ მიმართულებით მიდის. ერთ-ერთ მეგობარს სულ იმას ვუმეორებ, რომ ცხოვრებაში ბევრი გზაა და სწორი თვითონ უნდა აირჩიოს. ჩემ შემთხვევაში კი ისეთი შთაბეჭდილება მრჩება, რომ არჩევანი დიდი ხნით ადრეა გაკეთებული.
არადა, ყველაზე მეტად ეგ არ მინდა. ბევრ რამეზე შემიძლია ვთქვა უარი, მაგრამ არა მაგაზე. ნელ-ნელა შევიცვლები...

იღბლიანნი...

- კარგ ხალხს გაუმარჯოს! - გაისმა ვიღაცის ხმა. ამ, ერთი შეხედვით, თავხედი ადამიანის სალამმა ფიქრებს მომწყვიტა და ისევ დედამიწის იმ კუთხეში დამაბრუნა, რომელიც ბევრად არ განსხვავდებოდა სამოთხისგან. თვალების აწევისთანავე, როგორც მიხვდით, ისინი მანამდე მიწას იყვნენ მიშტერებულნი, ჩემ წინაშე მდგარი ვიღაც ბიჭი ვნახე. ეს იყო დათო. გარეგნობით ის ნამდვილად გამოირჩევოდა სხვებისგან: საშუალო სიმაღლის, თუმცა ფიზიკურად საკმაოდ ძლიერი, სათვალეს ატარებდა, თავზე კი იმხელა ”ბუჩქი” ედო, მეგონა, რომელიმე ხის ქვეშ გავლისას ჩიტის ბუდე დაეცა თავზე და სამუდამოდ იქვე დარჩა. არ შეიძლება არ აღინიშნოს მისი კანის ფერიც, რომელიც, ალბათ, მეცნიერთა დიდი გამოკვლევის საგანი შეიძლება გახდეს. ამ ბრგე ტანს კი მოკლემკლავიანი მაისური, დახეული ჯინსები და ასევე ბოლო ძაფამდე დაფლეთილი კედები უფარავდნენ...
***
მოულოდნელად, ფიქრი ტელეფონის ზარმა შემაწყვეტინა.
- დიახ, გისმენთ.
- როგორ ხარ, დებილო? - ეს ხმა ეგრევე ვიცანი...
- დებილი თავი გაბია, ბატონო გიორგი, - გიო ჩემი დიდი ხნის მეგობარია. რაც თავი მახსოვს, სულ ერთად ვართ და ყოველთვის, როდესაც სამე მიჭირდა, ჩემთან ერთად იყო. რაც არ უნდა საოცარი იყოს, ამჯერადაც იგივე მოხდა. მისი ზარი საჭირო დროს გაისმა.
- რას შვრები, ბიჭო, მანდ? დროს როგორ ატარებ? ბევრი გოგო გაიცანი? - ამ კითხვებისთვის წინასწარ მოვემზადე, რადგან გოგლიკასთვის, როგორც მას ახლობლები ვეძახით, ეს დამახასიათებელია.
- სამი გოგო გავიცანი, ჩემო კარგო. აქედან ერთ-ერთს გუშინ საღამოს უნდა შევხვედროდი...
- შეხვედროდი? რა იყო, გადაგაგდო? - ხარხარით ჩაამთავრა კითხვა ჩემმა ძმაკაცმა
- არა. მამა გარდაეცვალა და სასწრაფოდ თბილისში წამოვიდა...
***
ბოლოს ვეღარ მოვითმინე და მიწაზე დავჯექი. საშინლად მეძინებოდა. საათს დავხედე - რვის ნახევარი იყო. რამდენი დრო გასულა! დაახლოებით ორი საათია, რაც სახლიდან გამოვედი. თვალები ნელ-ნელა მეხუჭებოდა და ვგრძნობდი, როგორ ეშვებოდა ჩემი სხეული წვიმის წვეთებისგან სველ ბალახზე და ეს მსიამოვნებდა კიდევაც. აზრებისგან დატვირთულ გონებას მოსვენების საშუალება მიეცა. მიუხედავად იმისა, რომ თითქმის ერთი დღე არ გავიდა, ის საშინელი შეგრძნება მაინც არ მეშვებოდა. არა! რაღაც უნდა მომხდატიყო, რაღაც ძალიან ცუდი, მაგრამ ყველაზე მთავარი ის იყო, ვის მოუვიდოდა უბედურება.
***
მატარებელში გამეღვიძა, ვიღაცამ ფეხი გამკრა. თვალებში ძნელად ვიხედებოდი და ნორმალურად ვერც კი ვაცნობიერებდი, ჩემ გარშემო რა ხდებოდა. წინ ახალგაზრდა ცოლ-ქმარი იჯდა. ქალბატონი ფეხმძიმედ იყო, რისი შემჩნევაც, მისი მუცლის ზომების გათვალისწინებით, არც ისე ძნელი გახლდათ. გოგონას მეუღლეს კი ხელი ცოლის მუცელზე ედო და ისეთი შთაბეჭდილება შემექმნა, თითქოს რაღაცას ელოდებოდა. ალბათ, არ უნდოდა, ბავშვის პირველი მოძრაობა გამოპარვოდა. რა სასიამოვნო შეგრძნება იქნება, როდესაც იცი, რომ შენში მეორე ადამიანი ცხოვრობს, რომელიც დაბადებამდე შენი სხეულის ნაწილია, ხოლო ცხრა თვის შემდეგ დამოუკიდებელ არსებობას იწყებს...

ჰალუცინაციები

დიდი ხანია რაღაცის დაწერა მინდა, მაგრამ ეს ”რაღაც” გამუდმებით ხელს მიშლიდა. ის მღრღნის შიგნიდან; ცოცხლად მჭამს; ცდილობს, ძალა ბოლო წვეთამდე გამომწოვოს და შემდეგ სადმე მიფარებულ ადგილას მარტოსული სიკვდილისთვის გამწიროს.
ვკანკალებ, საშინლად ვკანკალებ. ჩემ შიგნით შექმნილ სიცარიელეში სიცივის წვეთები ნელ-ნელა ადგილს პოულობენ. ამ კანკალს მეცნიერები ”შიშნარევ სიცივეს” დაარქმევდნენ, მაგრამ, სამწუხაროდ, მათ არ იციან ამის შესახებ. ეს მხოლოდ მე და რამდენიმე ადამიანმა ვიცით, რომლებსაც ჯერჯერობით არ ვიცნობ, თუმცა იმის იმედი კი მაქვს, რომ გასაჭირი ერთმანეთს დაგვაახლოვებს.
მასაც სციოდა... გამოხედვაზე შევატყვე. მისი გამოხედვა ცეცხლს ყინავდა. თვალებში ჩახედვის მეშინოდა. მეშინოდა იმის, რომ მისნაირი გავხდებოდი. ვიჯექი მოპირდაპირე მხარედ, მზერა მიწას მივაპყრე, თითქოს რაღაცას ვეძებდი და მორიდებით, იშვიათად შევხედავდი მის მონაცრისფრო-მოცისფრო სახეს. სიჩუმის დედოფალი იყო. ამაყად იჯდა, თუმცა საამაყო არც ჩაცმულობაში ჰქონია რამე და არც გარეგნობაში. იჯდა და შიშის ზარს სცემდა გარშემომყოფებს. ისინი ვერც კი გრძნობდნენ, როგორც ეყინებოდათ სული. სიცივე თავდაპირველად ფეხისა და ხელის თითებს ეუფლებოდა, შემდეგ თანდათანობით სხეულის სხვა ნაწილებზეც ვრცელდებოდა. ბოლოს კი თვალების ჯერიც დგებოდა. სიცოცხლის ნაპერწკალით განათებული მზერა ერთ წამში ყინულად იქცევოდა. მზერა მბრძანებლობდა გულს, რომელიც უფრო სათუთი და ნაზი ყოფილიყო, გაყინვას ვერ გაუძლო და დაიმსხვრა.
დედოფალი გაუნძრევლად იჯდა... ჩემზე ოდნავ დაბალი იყო. დანარჩენებისგან არაფრით გამორჩეული მაინც იპყრობდა გამვლელების ყურადღებას. იქმნებოდა შთაბეჭდილება, თითქოს ისინი დედოფლისთვის გადაშლილი წიგნები იყვნენ. მბრძანებელი იჯდა და კმაყოფილი სახით კითხულობდა მათ. გვერდს გვერდი მოჰყვებოდა, ფურცელს - ფურცელი, თავს - თავი, ბოლოს... ბოლოს კი მოსაწყენი და უინტერესო დასასრული, რის შემდეგაც მკითხველი, ჩვეულებრივ, წიგნს სადმე შორს გადაისვლის და დიდი ხნით მიივიწყებს მის არსებობას.
ქუჩის მეორე მხარეს მათხოვარი იჯდა. ზამთარი იყო და რა თქმა უნდა, ფულის შოვნის მიზნით ცივ მიწაზე დამჯდარი ეს მოხუციც ტარებისგან დაძონძილ ტანსაცმელში შეძლებისდაგვარად თბილად იყო შეფუთვნილი. დამაინტერესა, ავდექი და მივუახლოვდი. მათხოვარს წინ მტვრისგან ფერდაკარგული შავი ქუდი ედო, რომელშიც მოწყალე გამვლელები მას ფულს უყრიდნენ. ძალაუნებურად ხელი ჯიბეში ჩავიყავი და ხურდა-ფულის ძებნა დავიწყე. რამდენიმე წამში ჩემი კუთვნილი მონეტა უკვე სხვა ადამიანის საკუთრებასი გადავიდა. რკინის ფულის მიწაზე დაცემის ხმამ სიცივისგან ნახევრად გონებაწასული მათხოვარი გამოაფხიზლდა. მან თვალები აწია და შემომხედა... საოცრება გახლდათ. გაყინულ ქალაქში თბილი ადამიანის ნახვა წარმოუდგენლად მომეჩვენა და კიდევ უფრო დაჟინებულად შევხედე. არა, ნამდვილად არ ვცდებოდი. დედოფალმა ამ ადამიანის მოჯადოვება ვერ მოახერხა. როგორც ზღაპრებში ხშირად ხდება ხოლმე, ალბათ, ეს მათხოვარი იყო სწორედ ის სიკეთის რაინდი, რომელიც დამპყრობელს უნდა შებრძოლოდა, მაგრამ... ცხოვრებისგან დატანჯული, ის საკუთარ თავს ვერ უვლიდა და სხვებს, მით უმეტეს, ვერ დაეხმარებოდა.

დავუბრუნდი ჩემს ადგილს. ისევ ციოდა. ალბათ, დედოფალი ამ მომენტებში ღრმად სუნთქავდა. ვგრძნობდი, როგორ ივსება ჩემი სხეული გაყინული წყლით, რომელიც სისხლის მაგივრობას მიწევდა.
ჭია კი მღრღნიდა...

Special Idiot

Deep within the moment
Laughter floats upon the breeze
Rising and falling dying down within me
...
All this time all I had inside was what i couldn't see

Sweet Memories...

In Flames - Come Clarity

ეს ისე, ვამოწმებდი რაღაცას...

30 ვერცხლი

გაყიდე 30 ვერცხლად სული შენი, თუ ის მეტი არ ღირს, რადგან სიკვდილის შემდეგ შენ ვერაფერს წაიღებ თან... ეცადე, სიცოცხლეშივე გამოიყენო ყველაფერი, რისი გამოყენებაც შეგიძლია... იცოდე საკუთარი თავის ფასი, რომელიც არა მხოლოდ ვერცხლით იზომება!
***
I want to convince you i'm not a liar.
Just sometimes I have to lie...
It's not good (for me),
But it's better for others...
***
Music is my life,
Chords are my pillow and bed...
I drink words and eat strophes...
And it's not metamorphosis...

***
კბილის ტკივილზე საშინელი მხოლოდ ერთი რამაა...

სიცოტავე

ხანდახან რა ცოტაა საკმარისი იმისთვის, რომ ადამიანი ბედნიერი იყოს, მაგრამ მთავარი ისაა, რომ ეს ცოტაც ცოტაა...

ამიტომაც:
1. გაეცი უსაზღვრო სიყვარული და არ მოითხოვო სამაგიეროდ არაფერი!
2. დაირქვი სახელად ”უჩინარი” და ჩაუსაფრდი მწუხარებას, რათა მოერიო მას!
3. ნურასდროს იფიქრებ საკუთარ თავზე... დაე, სხვებმა იფიქრონ მასზე, თუკი ამას იმსახურებ!
...
4. ნურასდროს განსჯი ადამიანს პირველი ნახვისთანავე, რადგან ის ცდილობს, თავი მოგაწონოს!
5. უნდა იყო ცხვარი და გადარჩე მგლების ქვეყანაში!

© შეგონებანი

Needed Ideas...

Some kind of heroes
Some kind of lies
I can read everythig in your eyes
Why don't you lie me
Why want you to say
That there is one way to anyway...

There is no heaven on Earth
There're only you and me
We have to swim through the waterfall
Just close your eyes and try to see.

Be longer than life
And heavier than night
When moon is bright
Please, control my mind...

მავრმა თავისი საქმე გააკეთა, მავრს შეუძლია, წავიდეს!

გენიალური ფრაზაა...

ჩემი შვილი ყველაზე კარგია!

ქართველი დედის ფენომენი მთელს მსოფლიოში, ალბათ, უნიკალურია. გარდა იმისა, რომ ისინი განსაკუთრებულად კეთილები და ალერსიანები არიან (იმათ არ ვგულისხმობ, ქუჩაში წაქცეულ და ატირებულ ბავშვს ხალხის წინ დამატებით რომ ”უთაქუნებენ”), ქართველი დედა თავის პირმშოს ყველგან და ყოველთვის მხოლოდ საუკეთესო ეპითეტებით ახასიათებს. გამოთქმა - ყველაფერში კარგი უნდა ეძებოო (ცუდში... უფრო სწორედ, ძალიან ცუდშიც კი) - სწორედ მათზეა წედგამოჭრილი. შევესწარი ასეთ საუბარს: ”ჩემი შვილი (დათუნა, რომლის სქესიც დღემდე გაურკვეველია და მეცნიერების თავის ტკივილის ერთ-ერთ უმთავრეს მიზეზს წარმოადგენს) ძალიან ნიჭიერია. გუშინ წიგნი გადაშალა და რაც ეწერა, ყველაფერი წაიკითხა. მინდოდა მეკითხა, რა გაიგო დაწერილიდან, მაგრამ აღარ შევაწუხე, ის ისედაც ძალიან დაღლილი ჩანდა. როგორ მიყვარს, როდესაც ბავშვი სახლში ზის და კითხულობს. დათუნას სულ იმას ჩავჩიჩინებ, ქუჩაში უსაქმურებთან ერთად ნუ იდგება (აქვე იმის არაღნიშვნა არ შეიძლება, რომ ჩვენს დათუნას მეზობელი ბიჭები არ იცნობენ. არა, როგორ არ იცნობენ, უბრალოდ, იციან რომ მეზობელია). კიდე კაი, წელს არ აბარებს, თორემ იმდენი საქმე აქვს, მეცადინეობას ნამდვილად ვეღარ მოასწრებდა”.
ახლა კი საქმეზე გადავიდეთ... დათუნას ამბავი ყველას ნაკლებად გვაინტერესებს, მაგრამ ის უბრალოდ მაგალითისთვის ვახსენე. არავინ მიაქცევდა ყურადღებას, ეს რომ ერთჯერადი მოვლენა ყოფილიყო, რომელიც მხოლოდ დათუნას დედის დამახასიათებელ ნიშან-თვისებად გამოდგებოდა. არა, ეს უფრო მეტია. ასეთი საუბრის მოსმენა თბილისის (საქართველოს სხვა ქალაქებში არ ვყოფილვარ და არ ვიცი იქ რა მდგომარეობაა) ნებისმიერ კუთხე-კუნჭულში შეიძლება. განსაკუთრებით მრავლად იყრიან თავს მზრუნველი დედები ავტობისებში და მეტროში, სადაც სხვა ახალგაზრდას უზრდელობით გამოწვეულ აღშფოთებას თავისი შვილის ქებით გადაფარავენ ხოლმე: ”ჩემი გოგო ასე არ მოიქცევოდა”. ამ დროს კი მისი გოგო მეგობარ ბიჭთან ერთად სადმე მყუდრო ადგილას ზის (ან წევს... ან კიდე უარესი... ამას დიდი მნიშვნელობა არ აქცს) და ქვეყნის დემოგრაფიულ მდგომარეობაზე დიდი გულმოდგინებით ზრუნავს. მთავარია, რომ ამას მისი მშობელი არ ხედავს! მაგრამ შეხედეთ ამას სხვა კუთხითაც: სხვის დედასაც ხომ სჭირდება სალაპარაკო თემა?! მათაც ხომ უნდათ შვილების ქება-დიდედა?! აი, ზემოთხსენებულ გოგო-ბიჭთან ჩასაფრებული ჭორიკანა ქალები სწორედ ამით ერთოაბიან და როგორც ჩვენთან იტყვიან ხოლმე, დროს კლავენ.
დასასრულს იმას ვიტყვი, რომ ძალიან, ძალიან, აი, ძალიან მსიამოვნებს, როდესაც მაქებენ... ჩემზე ბედნიერი ადამიანი დედამიწის ზურგზე არ არის მაგ მომენტში! ამიტომაც ვარ ასეთი გათავხედებული და გაუზრდელებური! ახია ჩემზე...

თმაგაქონილი მეტალისტი და საზოგადოება

რა როლი უკავია თითოეულ თმაგაქონილ მეტალისტს საზოგადოებაში? რას ნიშნავს ეს თვალიტ ადვილად დასანახი შტრიხი მის გარეგნობაში? ბევრს ახლა ფილოსოფოსების სიტყვები მოაგონდა, კიდევ უფრო მეტს (ვინც წიგნებთან, ბოდიში და, თქვენობითაა) უბნის ბირჟაზე ჯაჭვებიან ტიპზე ნათქვანი ორიოდე ”ტკბილი” ფრაზა ამოუტივტივდა თავში, თუმცა პასუხი ძალიან მარტივია. ამით ჩვენი ძვირფასი თმაგაქონილი მეტალისტები პროტესტს უცხადებენ გარშემომყოფებს და მთლიანად საზოგაედობას.
ჩვენს თმაგაქონილ მეტალისტს არ უნდა ასეთ სახელმწიფოში ცხოვრობა - ის არ იბანს თავს!
ჩვენი თმაგაქონილი მეტალისტი ლამაზი გოგონას გაცნობას ვერ ახერხებს - ის არ იბანს თავს!
ჩვენს თმაგაქონილ მეტალისტს ფული უნდა, მაგრამ ეზარება მუშაობა - ის არ იბანს თავს!
მოკლედ რომ ვთქვა, თმების დაუბანლობა არის მისთვის პროტესტის გამოხატვის უპირველესი მეთოდი. მას სურს დანარჩენი მოსახლეობისგან გამორჩეული იყოს: თმით, ჩაცმულობით (ეს უკვე სხვა საკითხია, რომელსაც მომავალში ცალკე გამოკვლევას მივუძღვნი) და რაღა თქმა უნდა, სუნით! თმაგაქონილ მეტალისტს თავიდან კონსერვირებული შპროტის სუნი უნდა ასდიოდეს, თორემ ის მიუღებელი იქნება იმ საძმოში, რომელიც ყველაზე ხშირად გრიბოედოვის თეატრისა და უნივერმაღ ”საქართველოს” მიმდებარე ტერიტორიაზე იკრიბება. ყოფილა შემთხვევები, ისინი ოპერასთანაც შეხვედრიან ერთმანეთს, მაგრამ ისე გამოვიდა, რომ ეს ადგილი უკვე დიდი ხნის წინ ჰქონიათ პანკებს და გრანჟერებს დაჯავშვნილი. ვერაფერი შეცვლის წარწერას ზაქარია ფალიაშვილის ოპერისა და ბალეტის სახელმწიფო თეატრის კედელზე: კურტი ცოცხალია! დიახ, კურტი არ მომკვდარა 13 წლის წინ, ის ჯერაც ცოცხალია. თუმცა, როგორც ჩემი მეგობარი ამბობს, კობეინი ცოცხალი რომ იყოს, შენ მას მოკლავდიო...
ძალიან ხომ არ გადავუხვიეთ თემას? არაუშავს! მთავარია, ეს თემა გაიხსნა და თმაგაქონილი მეტალისტის პროტესტზე უკვე ფართო საზოგადოებამაც გაიგო! ხალხო, ნუ გადაჯდებით მოპირდაპირე სკამდე, თუ მეტროში ან ავტობუსში თმაგაქონილი მეტალისტი დაჯდება: ისინი თითქმის სულ ნასვამები დადიან და დიდი შანსი პირდაპირ თქვენზე ”ქნან გასაკეთებელი”. ხალხო, ნუ კრავთ ხელს თმაგაქონილ მეტალისტს, რადგან ვინ იცის, სად ეგდო ის მაგ დღეს და რა დაავადება აიკიდა! დაბოლოს, მიიღეთ ისინი ისეთები, როგორებიც არიან, ყველა მოკვდავნი ვართ და სიკვდილისგან გაქცევას ვერავინ შევძლებთ: ”ვარდთა და ნეხვთა მზე სწორად მოეფინებისო”.

P.S. ეძღვნება ჩემს ძმებს, შოთას და დათოს. იმედია, ეს ორი ადამიანი მალე დაადგება ჭეშმარიტების გზას.

ნავარო თუ მიწის პრივატიზაცია?

ხალხნო და ჯამაათნო!
დამეხმარეთ გავარკვიო რა არის ჭეშმარიტება და რას მივენდო...


რატომ მისცეს მას 7-თვიანი?
წავა თუ არა წავა?
ვინ გაიჩალიჩებს ახლა 17-იანს?

დამიჯერეთ, ეს თემა ასე თუ ისე ყველას გვეხება და ცოტა სერიოზულად მოვეკიდოთ!

საბაზრო ეკონომიკაზე გადასვლის ერთ-ერთი უმნიშვნელოვანესი ფაქტორი სწორედაც რომ მიწის პრივატიზების პროცესის დაჩქარებაა, თუმცა საქართველოს მთავრობა მას განგებ აჭიანურებს! ნუთუ მათ არ აწყობთ ის, რომ დავეწიოთ და გადავასწროთ განვითარებულ ქვეყნებს?





P.S. მენსონს მართლა ამოაჭრეს ნეკნები?

© ოხუნჯობანი ფორუმსა შინა... , Part 3

სარეცხი მანქანის როლი წყვილის ურთიერთობაში

ბოლო დროს ამ განყოფილებას გადავეჩვიესვით, მაგრამ ჩემი ყურადღება ერთმა თემამ მიიპყრო: გაურეცხავთ თუ არა ქმარს ნასკებს... მგონი სწორედ ასე ერქვა, თუ არა, მაშინ ეს მცირე უზუსტობა მაპატიეთ...
ყველაზე საინტერესო კი ისაა, რომ მანდილოსნების უმეტესობამ უარყოფითი პასუხი გასცა დასმულ კითხვას და ყველამ ერთხმად განაცხადა: სარეცხი მანქანა და მისი ჯანიო!...

ხოდა, დამებადა კითხვა - რა როლს თამაშობს ეს კონკრეტული საყოფაცხოვრებო ნივთი წყვილის ურთიერთობაში? ნუთუ, გოგონები პირველივე შეხვედრაზე ინტერესდებიან, აქვს თუ არა ვაჟს სარეცხი მანქანა და მხოლოდ ამის შემდეგ წყვეტენ, ჰქონდეთ თუ არა სერიოზული ურთიერთობა ვაჟთან?!

© ოხუნჯობანი ფორუმსა შინა... , Part 2

ნავარო თუ მიწის პრივატიზაცია?

რატომ მისცეს მას 7-თვიანი?
წავა თუ არა წავა?
ვინ გაიჩალიჩებს ახლა 17-იანს?

დამიჯერეთ, ეს თემა ასე თუ ისე ყველას გვეხება და ცოტა სერიოზულად მოვეკიდოთ!

საბაზრო ეკონომიკაზე გადასვლის ერთ-ერთი უმნიშვნელოვანესი ფაქტორი სწორედაც რომ მიწის პრივატიზების პროცესის დაჩქარებაა, თუმცა საქართველოს მთავრობა მას განგებ აჭიანურებს! ნუთუ მათ არ აწყობთ ის, რომ დავეწიოთ და გადავასწროთ განვითარებულ ქვეყნებს?





P.S. მენსონს მართლა ამოაჭრეს ნეკნები?

© ოხუნჯობანი ფორუმსა შინა... , Part 1

დურგლობა

ყოველთვის ვოცნებობდი დურგლობაზე! ეს ჩემი ბავშვობის ოცნება იყო... როდესაც თანატოლები თოჯინებითა და მანქანებით თამაშობდნენ, მე ხელში ჩაქუჩი მეჭირა და ლურსმნებს ვაჭედებდი. ჩემი პირველი საჩუქარი დღესაც მახსოვს - სალაშინი! ეჰ, მასეთი სიხარული მაგის შემდეგ არასდროს განმიცდია. მამაჩემმა ეს კაცობრიობის ისტორიაში უმნიშვნელოვანესი (ნოეს კიდობანი გაიხსენეთ) ინსტრუმენტი ყუთში ჩადებული მოიტანა. თავიდან ვიფიქრე, ეს ისეთივე ნივთი იქნებოდა, როგორსაც სხვა ბავშვებს ჩუქნიან, თუმცა... დღე და ღამე სახელოსნოში ვიყავი, სახლში მხოლოდ და მხოლოდ საჭმელად შევდიოდი (სახელოსნოში მეძინა).
მამაჩემს უნდოდა, სკოლის დამთავრების შემდეგ ეკონომიკის ფაკულტეტზე ჩამებარებინა და ეს საგანი მესწავლა, თუმცა, კიდე კაი, იმ წელს ამ ფაკულტეტზე მიღება არ იყო და არჩევანის უფლება მე დამიტოვეს. მეც, რაღა თქმა უნდა, დურგლობა ავირჩიე (და არა - დურგლაობა!!!).
...
ახლა კი ვზივარ ამ დაწყევლილ (სხვადასხვა წყაროებით - სამგზის საწყალობელ) კომპიუტერთან და მუსიკას ვუსმენ. ჩაქუჩი თავის ადგილს დევს, სალაშინი სადაა, ჩორტ ევო ზნაეტ, ლურსმნები გათავდა... ეჰ... ასე იცის სიბერემ...

© აგრე ვიცის ჯაყომა, ეპიზოდი 13

Let Me...

Let me go
Let me go
Let me seek the answer that I need to know
Let me find a way
Let me walk away
Through the Undertow
Please let me go

Let me fly
Let me fly
Let me rise against that blood-red velvet sky
Let me chase it all
Break my wings and fall
Probably survive
So let me fly
Let me fly...

Let me run
Let me run
Let me ride the crest of chance into the sun
You were always there
But you may lose me here
Now love me if you dare
And let me run

I'm alive and I am true to my heart now - I am I,
but why must truth always make me die?

Let me break!
Let me bleed!
Let me tear myself apart I need to breathe!
Let me lose my way!
Let me walk astray!
Maybe to proceed...
Just let me bleed!

Let me drain!
Let me die!
Let me break the things I love I need to cry!
Let me burn it all!
Let me take my fall!
Through the cleansing fire!
Now let me die!
Let me die...

Let me out
Let me fade into that pitch-black velvet night

Die, die, die, die, die...

ღირს კი?!

ახლა დავფიქრდი, ღირს კი?
რა მნიშვნელობა აქვს რას ვაფასებ, მთავარია, რომ ვაფასებ! რაში გამოიხატება ეს დაფასება? და რაშიც გამოიხატება, იმის საზომი ვინ მოიგონა?
ყველაფრის აწონ-დაწონ-გაზომვა ბუნებით მომყვება. კი ვიძახი, ჰოროსკოპის არ მჯერა-მეთქი, მაგრამ ”სასწორი” ვარ და როგორც ჩანს, ყველაფერს ჩემებურად, სხვანაირად, გამორჩეულად ვაფასებ.
ამაზე ჩაფიქრების საშუალება The Doors-ის კონცერტმა მომცა. ჯიმ მორისონს ყველაფერი ჰქონდა და ამ ყველაფერმა ის სიკვდილამდე მიიყვანა. ღირდა კი ეს ყველაფერი სიცოცხლის გაწირვად? რა ნახა მან და რისი ნახვა შეეძლო? ძალიან ბევრიც ნახა და ძალიან ბევრისაც შეეძლო! მაგრამ თავად არ მოისურვა... სიკვდილი ამჯობინა მაშინ, როდესაც წარმატების პიკს მიაღწია, რადგან, ცნობილია, რომ აღმასვლას ყოველთვის დაღმასვლა მოჰყვება. ალბათ, ამის ეშინოდა და მოკვდა! ერთი ძალიან ბრძენი ადამიანი მეუბნებოდა (საბედნიეროდ, მას პირადად ვიცნობ და მისგან ბევრი რამის სწავლის საშუალება მომეცა): რაღაც დონეზე ასვლა ადვილია, უფრო რთული ამ დონეზე დარჩენააო. რთულია ამ კაცს (დიდი ბოდიში მანდილოსნებთან, მაგრამ ბრძენი ქალი მე ჯერ არ შემხვედრია) არ დაეთანხმო და ვინც არ ეთანხმება, იმას ცხოვრების არც არაფერი ესმის!
რა არის უფრო ღირებული - ის, რას მორისონმა ცხოვრებაში გააკეთა, თუ ის, რაც მანდ ჩვენ დაგვიტოვა? ზოგი იტყვის, რომ ეს ერთი და იგივეაო, მაგრამ, დამიჯერეთ, ასე არაა. მომავალ თაობას მანდ გაცილებით მეტი დაუტოვა, ვიდრე თავის ხანმოკლე სიცოცხლის განმავლობაში გააკეთა...

- უკაცრავად, დიდი ბოდიში, რომ გაწუხებთ. ერთი კითხვა მინდა დაგისვათ...
- გისმენთ.
- ღირს კი?!
- რა?
- კარგით, გმადლობთ, არაფერი.
- უცნაურია...
- დიახ, სწორედ მაგაზე გეკითხებოდით...

ამათ ეკონომიკაც ვერ უშველით...

რა ხდება ახლა:
გუშინ უნდა (გა)დამეწერა საქართველოს ეკონომიკის გამოცდაზე. დიდი ხანი ვემზადებოდი კიდევაც, სხვადასხვა ხერხიც მოვიფიქრე: თავი რომელიღაც ჰოლივუდურ ფილმში მეგონა... მაგრამ რად გინდა? ისეთ მშვენიერ აუდიტორიაში შეგვიყვანეს, ვერც ის საწყალი კოჭლი ლექტორი დადიოდა და მეც ჩემი ხერხების გამოყენება არ დამჭირვებია. დავიდე წინ კონსპექტები, საჭირო გვერდზე გადავფურცლე და შევუდექი წერას.
როგორც შემდგომ გაირკვა, ერთ-ერთი საკითხი არ მქონია, თუმცა ეს პრობლემაა? არა! გადავძახე ჩემს ჯგუფელს, რომელმაც იქიდან (შორიდან) მომაწოდა ამ საკითხის ქსეროასლი და ასე დავასრულე მეხუთე გამოცდა...
სამწუხაროდ, გამოცდამზე შესაძლებელი 60 ქულიდან მხოლოდ 29 მქონდა, არადა რა შანსი იყო, ფრიადი ამეღო ამ საგანში...

წინ გადამწყვეტი ორი კოლოკვიუმია და ახლა სწორედ მათთვის ვემზადები!

სიყვარული მარტის თვეში

`ასეთია ალბათ ბედი, ბედი თეთრი ფერის. სიცოცხლეში თეთრი გედი მხოლოდ ერთხელ მღერის.~
გალაკტიონი
"Кто любил, тот любить не сможет. Кто не любил, тот прогорел"
Есенин

_ კარგი, ბიჭო, რა მოგივიდა, მოეშვი მაგ გოგოს.
_ მოშვებული არა ვარ?
_ კარგი ერთი. მითხარი მაინც, გიყვარს ძალიან?
_ არა. _ უპასუხა ნოდარმა.
_ მაშ რაღას დასდევ ამდენს? _ შეეკითხა თემო.
_ მე დავდევ?
_ რა ვიცი, მთვრალი სულ მაგის სიყვარულზე ლაპარაკობ.
_ მთვრალ კაცს რამე დაეჯერება?
_ რა ვიცი, ხან ფხიზელზე მეტი, ხან არა.
_ ჰო, შენც მართალი ხარ.
ნოდარმა თემოს ხელი გამოუყარა და წიგნების ფარდულისკენ წაიყვანა.
_ ნახე, ბიჭო, იეთიმ გურჯის ლექსები გამოუშვეს.
_ იეთიმ გურჯი ვინ არის?
_ პოეტი, აშუღი, მღეროდა, წერდა, რასაც გრძნობდა, იმაზე.
_ არ გამიგია.
_ დიდი არაფერია, თუმცა სიყვარულია.
თემომ გვერდზე გაიხედა, მერე თვალები ეშმაკურად აათამაშა.
_ ახლა კი მივხვდი, რა იეთიმ გურჯი აგიტყდა.
ნოდარი ყურებამდე გაწითლდა, შემდეგ გამყიდველს წიგნი გამოართვა და მარტოკამ განაგრძო გზა. ცოტა ხნის შემდეგ თემო წამოეწია.
_ ბიჭო, მართლა ღმერთივით გოგოა, მაგის მარტო უიმედო სიყვარულიც ღირს, არა?
_ რა ვიცი.
ნოდარი თავის ფიქრებში გაერთო. `ნეტავი იმან იცის, რომ მე მიყვარს, საიდან უნდა იცოდეს, თუმცა არა, ალბათ, იცის, ვინმე ეტყოდა.~
_ ნოდარ, გამარჯობა! _ დაუძახა ვიღაცამ. ნოდარმა მოიხედა, მერე ქუდი მოუხადა, ზრდილობიანად მიესალმა. გამარჯობის თქმამ ფიქრები დროებით შეაწყვეტინა, შემდეგ ისევ განაგრძო. `ალბათ, დღეს მოვა თამაშზე, ათი-თორმეტი ბურთი მაინც უნდა ჩავაგდო, მერე ედი გამაცნობს, იქიდან ერთად წამოვალთ. ნეტავი რა უყვარს? რაზე ველაპარაკო? კალათბურთის თამაში _ არა. ამას თავის თვალითაც ხედავს; ჯობია ისტორიაზე ვესაუბრო, ან ლიტერატურაზე. ჰო, მართლა, ჰემინგუეის რაიმე ნოველას მოვუყვები~. ნოდარი ბაღში შევიდა, მექანიკურად დაჯდა სკამზე, ფიქრები განაგრძნობდნენ გეგმების წყობას, `მაგას მოპასანი ეყვა­რება, ჰო, მეც მის რომელიმე მოთხრობას მოვუყვები, თუნდაც `ნავსაყუდარში~ ან `სამკაულს~. მან თავი ნერვიულად გაიქნია. `რა სისულელეა მაგეების მოყოლა, ვითომ თვითონ არ წაუკით­ხავს, ალბათ ჩემზე ათჯერ მეტი იცის, თუმცა, რაც გიყვარს, იმაზე უნდა ესაუბრო, არა? არა, მაგას ჯობია, მოლას რომელიმე ანეკდოტს მოვუყვები, აი, უარესი სისულელე; ჰო, მართლა, როგორმე სიტყვას ზღაპრებზე ჩამოვუგდებ, მოვუყვები არაბულ ზღაპარს `ღმერთისა და დერვიშის~ შესახებ. მაშ ასე, როცა გამაცნობენ, ალბათ, გავწითლდები, თუმცა ნათამაშები მაინც წითელი ვარ ხოლმე და ისე არ შემეტყობა. ასე _ ჯერ ჩამოვართმევ ხელს, ვეტყვი სახელს, არა, არ ვარგა, ვეტყვი გვარს, არც ეს მომწონს, არაფერს ვეტყვი, თვითონ ეცოდინება, მერე პირდაპირ ხომ არ მოვუყვები არაბულ ზღაპარს? არა, ჯერ შევეკითხები, გადიან თუ არა არაბეთის ისტორიას, ჰო, ჰო კარგია, ვითომ რაიმე წიგნი მჭირდება, შემდეგ ვეტყვი, ეგ ისტორია მეც ძალიან მიყვარს-მეთქი, განსაკუთრებით მათი ზღაპრები, სადაც მთელი ფილოსო­ფიური საკითხები არაჩვეულებრივი სისადავით არის-მეთქი წამოჭრილი. ის მიპასუხებს, ნეტა რას?~
ნოდარი კვლავ მიუბრუნდა ფიქრებს, ახლა ეს გეგმა აღარ მოსწონდა. მალე თავში ახლის შედგენა დაიწყო. მერე ადგა და ჩაფიქრებული ქუჩაში გამოვიდა.
_ ჰაბარდა, ჰაბარდა! _ იძახდა მეეზოვე, თან ქუჩას რწყავდა. _ მოეცა-მეთქი, მიჭო, ვერა ხედავ, ამოგწუწე. ნოდარი შუა ქუჩაზე გადავიდა.
_ შე მამაძაღლო, ვერ გაიხედ-გამოიხედავ? _ მოესმა მანქა­ნიდან შოფრის ხმა.
შემოტრიალდა. ქვევიდან ტრამვაი მოჰქროდა.
ტანში სიმსუბუქე იგრძნო, თვალები გაუბრწყინდა. სწრაფად გაქანდა რონოდისაკენ და ნაჩვევი მოძრაობით შეხტა კიბეზე, მაგრამ ხელი ვერაფერს მოჰკიდა, სახელური გამომძვრალი ყოფილიყო, წონასწორობა დაკარგა, ფეხებს ტანი ვერ ააყოლა და უკან გადმოვარდა. თავბრუ დაეხვა. ლიანდაგზე დადებულ მარც­ხენა ფეხს ტრამვაის გორგოლაჭმა ჭრიალით გადაუარა. გაისმა კივილი. ქვაფენილზე მომავალ ჭაღარათმიან ქალს ჩანთა ხელი­დან გაუვარდა. რონოდის მგზავრებს სახე მოექცათ გვერდზე. წინა სკამზე მჯდარმა მოხუცმა ცოლ-ქმარმა ფეხები ძირიდან აიღეს უნებლიედ, ალბათ, ტვირთის შესამსუბუქებლად და აკანკალდნენ. ტუჩებშეღებილმა, მოკლეკაბიანმა რუსის გოგონამ ხმამაღლა შეჰკივლა, დაჭყეტილ თვალებზე ხელი აიფარა და ისე განაგრძო ყურება. ათიოდე მეტრის შემდეგ ტრამვაი მუხრუჭების ჭრიალით გაჩერდა. გაფითრებული მძღოლი ტელეფონ-ავტომატისკენ გავარდა.
პირველი შეგრძნება ნოდარისა იყო ხალხი, რომელიც გარს შემოხვეოდა. მას შერცხვა გარშემოხვეულების და თვალებზე აიფარა ორივე ხელი. მერე ტკივილი იგრძნო ფეხში და კვლავ დაკარგა გონება. ცოტა ხნის შემდეგ თვალები გაახილა, უაზროდ მიაშტერდა ვიღაცას. `ნეტავი ის ხომ არ მიყურებს, რა სირცხვილია~, გაუელვა თავში. ტკივილის ახალმა შემოტევამ ფიქრი გააწყვეტინა. `ოჰ!~ ამოიგმინა ყრუდ. `მაგათი ყოფაც ავატირე, ყვე­ლასი~. ეგოისტურად გაიფიქრა, შემდეგ სცადა ფეხის აწევა და ადგილზე გაინაბა. მხოლოდ ახლაღა მიხვდა ბუნდოვნად, რომ ფეხი მოჭრილი ჰქონდა, ამ აღმოჩენამ თითქოს დაამშვიდა, აღარა რცხვენოდა, ტკივილიც გაუქრა. ახლა მას თვალებიდან ცრემლები მოსდიოდა. ნოდარი ბუნდოვნად გრძნობდა: ვიღაც თეთრებში ჩაცმულებმა ხელში აიყვანეს. ხალხი გაიყო. მერე საწოლზე დააწვინეს, საწოლი ოთახში შედგეს, შემდეგ რაღაცა, შეშის ნაჭერივით, გვერდზე დაუგდეს, `ნეტავ რა არის?~ გაიფიქრა უნებურად. ჩქარა დაიღალა, გული ისევ შეუწუხდა და გონება დაკარგა.
ნოდარს დრო და დრო უბრუნდებოდა შეგრძნება. ჩურჩული, ტირილი, სიჩუმე, ისევ კარგავდა გონებას. ახლა იგი უკვე კალათბურთის მოედანზე იყო. გოგონები მის ლამაზ ტანს მალულად ჭვრეტდნენ. მას სიამოვნებდა ქალთა მზერა, უნდოდა, რომ იმასაც ეყურებინა მისთვის, მერე გაწითლდა. მეორე რიგში დაინახა, თავის ამხანაგებთან ერთად მჯდარი. თამაში დაიწყო. აი, გავარდა ნოდარი, გივიმ მიაწოდა ბურთი, სროლა. არ ჩავარდა. ათი ბურთი ააცილა, ოფლმა დაასხა ტანზე, სახეზე. ათი ბურთი. ახლა თამაში წაგებულია.
`ვაიმე~, ამოიკვნესა ნოდარმა. საწოლზე ჩამომჯდარმა დედამ ნაზად დაადო ხელი მაჯაზე. `ნოდარ ჯანდიერი~, ძლივს წაილუღ­ლუღა მან და სახე გაუბრწყინდა. `ლეილა~, მოესმა გოგონას სასიამოვნო ხმა. ნოდარს გული მოეცა;
ნოდარი: უკაცრავად, თქვენ კალათბურთის თამაში გიყვართ,
არა?
ლეილა: მე? დიახ!
ნოდარი: ჰო, ასეც ვიცოდი, თქვენ თვითონ არასოდეს გითამა-
შიათ?
ლეილა: არა, მაგრამ მაინტერესებს.
მან სული განაბა, უნდოდა დიდხანს ესმინა საყვარელი ქალის ხმა, მერე წამოწითლდა და პირდაპირ დაიწყო: `მე ერთ არაბულ ზღაპარს მოგიყვებით, გინდათ?~ `დიახ, დიდი სიამოვნებით მოვუსმენ, მე ზღაპრები ძალიან მიყვარს.~ ნოდარი გაათამამა ასეთმა თანაგრძნობამ, შემდეგ თვალებში შეხედა მას, მაგრამ ფერი ვერ გაარჩია და დინჯად დაიწყო: `იყო არაბეთს ერთი მეფე, მეფე ბრძენი და მჭევრმეტყველი~.
ნოდარმა სიამოვნებით გაიღიმა, ხმა თავისუფლად ემორჩილებოდა. `ერთხელ მეფემ იხმო თავისი მრჩეველი და ჰკითხა:
_ ბრძენო! მითხარ ჭეშმარიტება სად არის, ან თუ არის, რასა ჰგავს?
_ დიდო მეფეო, _ მიუგო ბრძენმა, _ ჭეშმარიტება სად არის, არავინ იცის, ხოლო გვანებით იგი კეფასა ჰგავს, რომელიც ვიცით, სად არის, მაგრამ ვერასოდეს დავინახავთ.~
ნოდარმა დინჯად დაამთავრა თხრობა. იგი ამ წუთში ხის კენწეროს უყურებდა. როცა მზერა ქვევით გადმოიტანა, ის უკვე წასული დახვდა. `ლეილა, ლეილ!~ დაიყვირა მან, მერე თვალი მოჰკრა ბაღის კარში სწრაფი ნაბიჯით გამავალს და მის გამოსა­კიდებლად გაიწია.

_ ცივი ტილო, თუ შეიძლება. _ ცრემლნარევი ხმით სთხოვა დედამ ექთანს.
ექთანმა ტილო მიუტანა და ჩუმად ჰკითხა:
_ აბოდებს?
_ ჰო. _ დედას ცრემლები წამოუვიდა.

წელი 1956. 20 მაისი

სტივი რეი... უკომენტაროდ

სტივი რეი ვონი (Stevie Ray Vaughan), გენიალური გიტარისტი, ჯიმი ჰენდრიქსს არ შევადარებ, მაგრამ ბევრით არ ჩამორჩება. ასე ვთქვათ, უფრო "დალაგებული" გიტარისტია ჯიმი მაინც ჯიმი იყო
ჰოდა, გუშინ გახლდით ამის კონცერტის ჩვენებაზე და... უკომენტაროდ
ხო, სულ დამავიწყდა კინაღამ... 36 წლის ასაკში გარდაიცვალა... ვერტმფრენით მეგობარი გოგონას სანახავად მიდიოდა, როდესაც ჩამოვარდა... მასთან ერთად უნდა ყოფილიყვნენ ერიკ კლეპტონი, ძმა ჯიმი და ძმის ცოლი, მაგრამ ვერტმფრენში მეტი ადგილი არ აღმოჩნდა მაშინ და მხოლოდ სტივი გაემგზავრა... რით დასრულდა ეს მოგზაურობა, უკვე დავწერე
გუშინ მითხრეს, ალტრუისტი ხარო და ბარემ აქაც გავიმეორებ, რომ დიდი სიამოვნებით მივცემდი სიცოცხლეს, რომ ასეთ გენიოსებს ცოტა უფრო დიდი ხანი ეცოცხლოთ და მომავალი თაობები კიდევ უფრო გაეხარებინოთ

ამასაც თუ ჩაბარება ქვია და...

არსებობს ასეთი საგანი მაღლივში ”შესავალი სტუმარ-მასპინძლობის ინდუსტრიაში”... ზუსტად მაგაში მქონდა მეოთხე გამოცდა. სიმართლე გამხელილი სჯობსო და მთელი წლის განმავლობაში ამ საგანში არც მე გამიკეთებია რამე და არც ლექტორს: ვისხედით და ბილიარდზე ვსაუბრობდით! საინტერესო კაცია ჩვენი დავით-ბატონი!
მეორე ლექტორიც მყავს (მყავდა) მაგ საგანში, ვიღაც ქალი, მისი სახელიც კი არ ვიცი. სულ ორჯერ ვიყავი ლექციაზე და ორივეჯერ ვეჩხუბე. ჩემი ბრალი არ ყოფილა, თვითონ მიმტკიცებდა სისულელეს და საკუთარი სიმართლე რომ დავუმტკიცე ეწყინა...
რაც არ უნდა იყოს, გამოცდაზე მივედი, მშვენივრად გადავწერე (გადამაწერინა ლექტორმა, დავითა მაინც სულ სხვაა) და გამოვედი. როგორც აღმოჩნდა, 28 ქულაზე მეტის ღირსი არ ვყოფილვარ. თუმცა, უკმაყოფილების საბაბი მაინც არ მაქვს - იმ საგანში, რომელიც საერთოდ არ ვიცი, საბოლოოდ, 68 ქულა გამომყვა!

არის მესამე!!!

აჰა, ესეც ასე... მესამე გამოცდა - აკადემიური წერაც - წარსულის საკუთრებაა... დღეს მშვენივრად (გა)დავწერე თავიდან ბოლომდე...
საინტერესოა, მაგრამ მოცემული 23 საკითხიდან მარტო ბოლო ოთხი არ მქონდა დაკონსპექტებული და გამოცდაზე მოსული 4-დან კი ერთ-ერთი მე-20 იყო, მეორე კი - 23-ე. საბედნიეროდ, დაუზარელი და ხელმარდი ჯგუფელები მყავს, რომლებმაც ეს საკითხებიც გაარჩიეს სახლში და შემდეგ მათი დახმარებით მეც დავწერე ისინი უშუალოდ გამოცდაზე...
ნიშნის გასაგებად ზეგ მოდითო, დილის 11 საათზე... აქამდე 56 მყავდა და დავიჯერო, ფრიადზე ვერ გავქაჩავ?!

P.S. ტვინი ისევ მიდუღს...

მეორეც დავწერე, დარჩა ხუთი...

დღეს დემოგრაფიის გამოცდაც მივაშავე... საოცარია, მაგრამ სამი საკითხი ჩემით დავწერე! ეს უკვე პროგრესია... მეოთხეზე ცდუნებას მაინც ვერ გავუძელი, ჯგუფელს წიგნი გამოვართვი და გადავწერე... ჩვევა მაინც თავისას შვრება...

Mr. Jimi Hendrix

მოკლედ, რა ხდება... 12-ში საღამოს 8 საათზე მე და კიდევ ოთხი ჩემი თანამოაზრე ვიყავით ჯიმი ჰენდრიქსის კონცერტის სანახავოდ კინოს სახლში... ჰოდა, ვუყურე ვუდსტოკის ფესტივალის 1969 წლის ლაივს. მინდა გაგახაროთ და მასეთი სიამოვნება დიდი ხანია არ მიმიღია! ნამდვილი სულიერი საზრდო იყო ეს კონცერტი ჩემთვის, განსაკუთრებით ასეთ დაძაბულ დღეებში...

P.S. ნეტა, ისე გოგოები დამაჭერონა, ჩემ წინ რომ ისხდნენ და მთელი საათ-ნახევარი პირი რომ არ გაუჩერებიათ, მოვაჭამდი თავს სათითაოდ... შე კაი ადამიანო, ჰენდრიქსი თუ არ გაინტერესებს, ან ბილეთში ფულს რატო იხდი, ან ამდენი ხანი თავს რატო იტანჯავ, ან სხვებს რატო ტანჯავ... საოცრებაა პირდაპირ რა!

ერთი დავწერე, დარჩა ექვსი

შვიდიდან ერთი გამოცდა წარსულს ჩაბარდა... ინგლისური მივაშავე და ოქტომბრამდე ამ ლექტორის სახეს სამი მეტრის რადიუსით ვეღარ ვიხილავ...
94 ქულა კარგი უნდა იყოს, მაგაში მაინც გამომყვა ფრიადი :)

ეს პირველი და ყველაზე ადვილი გამოცდა იყო, ნამდვილი ტანჯვა და თავის ტკივილი წინ მელის...

Lost Cotrol?

Life has betrayed me once again, I accept some things will never change. I've let your tiny minds magnify my agony, and it's left me with a chemical dependency for sanity. Yes, I am falling... how much longer till I hit the ground? I can't tell you why I'm breaking down. Do you wonder why I prefer to be alone? Have I really lost control? I'm coming to an end, I've realized what I could have been. I can't sleep so I take a breath and hide behind my bravest mask, I admit I've lost control.

http://www.link.ge/file/143634/Anathema---Lost-Control.mp3.html

ნელი ტანგო

სოხუმის საცურაოზე ცალთვალა სომეხი ემიგრანტი გიტარას აკვნესებდა. ჩარდახის ქვეშ გახურებული ქაღალდის თამაში იყო. სილაზე, შუა მზის გულზე, უღმერთოდ იხრუკებოდნენ რუსები. გიტარა კი უკრავდა.

პატარა თორმეტი წლის იგორი შევარდა წყალში და სუფთა, დამუშავებული მკლაურით გაცურა. მისი ფეხები შეუწვეტლივ, თანაბარი სიჩქარითა მუშაობდნენ. მაგრცხენა მკლავის მოსმისას სახის ნახევარს წყლიდან იღებდა და ღრმად ისუნთქავადა ჰაერს, მერე წყალში ყოფდა ამოსასუნთქად, თან მარჯვენას უსვამდა. ხელები გამართული და მოდუნებული ეშვებოდნენ.

• აი, მაგისგან ნამდვილად გამოვა კარგი მოცურავე. _ თქვა იგორის მამამ და თავის მეუღლეს დამწვარ მხარზე ხელი დაადო.

• ჰო, გამოვა. - დაუმოწმა მეუღლემ. _ ივანე, აიღე, კაცო, ხელი, ხომ იცი, მეწვის ბეჭები.

• აკი გითხარი, წაისვი _ მეთქი ოდეკოლონი. _ ივანემ ხელი ჩაოიღო.

• კარგი, დღეს წავისვამ. _ ღიმილით უპასუხა მეუღლემ, ორივემ ზღვისკენ

გაიხედა.

ბავშვი გამაფრხილებელ დროშას გასცდა და იმავე სისწრაფით მიდიოდა. დაღლა მაინც არ ეტყობოდა. ორმოცამდე ნაბიჯი კიდევ იცურა ასე, შემდეგ ბაყაყურზე გადავიდა. ფეხებს ბოლომდე ღუნავდა ისე, რომ მუხლისთავები ერთ სწორი ხაზის სხვადასხვა ბოლოში ღუნდავდა ისე, რომ მუხლისთავები ერთ სწორი

ხაზის სხვადასხვა ბოლოში ექცეოდა და ლამაზი, მოქნილი მოძრაობით აძლევდა ბიძგს წყალზე ჰორიზონტალურად გაწოლილ სხეულს. ერთდროულად გამართულ ხელებს ოდნავ მოუსვამდა, თავს ამოყოფდა მაღლა, შეისუნთქვდა და ისევ იმეორებდა იმავე მოძრაობებს.

ცოლ-ქმარი ახლა ქვიშაზე წამოჯდა.

_ კარგათ ცურავს, - თქვა ქმარმა.

_ ძალიან, ნახე, რა მოქნილი მოძრაობები აქვს. - სახე გაუბრწყინდა ცოლს.

_ მომავალში პირველი ადგილი ექნება. - დაბეჯითებით დაიქნია თავი ივანემ. - ლიდა, გახსოვს, ვალერიც რა კარგად ცურავდა.

_ აბა, აბა, რა ვაჟკაცი იყო! _ ახლა ქალმა დაადო მხარეზე ხელი მეუღლეს.

_ გახსოვს, როგორა ცურავდა, შეეძლო მთელი ექვსი საათი თავისუფლად გაეძლო წყალში. ივანემ მეუღლეს წელზე ხელი მოეხვია და მკერდზე მიეყრდნო. ერთხანს ასე ისხდნენ. სიჩუმე ისევ ქმარმა დაარღვია:

_ სწორედ მაგ ცურვამ დაღუპა, რიგასთან იპოვეს მესამე დღეს დამხრჩვალი;

ვინ იცის, რა მოუვიდა.

_ ივან! იგორსა ხედავ? _ ქალი მსუბუქად დაეყრდნო მის მხარს და წამოდგა.

ივანემ თითი გაიშვირა. შორს ძლივს მოჩანდა ბავშვის თავი. ლიდამ უხალისოდ გაიცინა: იგი წელამდე შევიდა წყალში, შემდეგ ბრასით გაცურა. ნაპირზე დარჩენილი ივანე ახლა ისევ გულაღმა დაწვა. კარგა ხანს იყო ასე; მზე უწვავდა ბეჭებს, მერე გაიფიქრა, „დიდი მოუსვენარი ქალია ლიდა, სულ დედას დაემსგავსა იგორიც, თუმცა რაღა შორს მივდივარ, მეც ეგეთი გული მაქვს. კარგია შორს, ტალღებში ცურვა“. სუსტმა ნიავმა ქვიშა აყარა. ივანეს ცალ თვალში მტვერი ჩაუვარდა. იგი წაოჯდა და და წვალება დაუწყო ქუთუთოს. ზღვაზე პატარა, ხუჭუჭა ტალღები აიშალა.

გიტარა კი უკრავდა შეუსვენებლივ.

დამკვრელს შავი, გახუნებული ხალათი ეცვა და თავზე ძველი ჭილოფის ქუდი ეხურა.

ივანე წამოდგა. ქარმა კვლავ მოაყარა ქვიშა. შორს, ტალღებში ხან იკარგებოდა, ხან გამოჩნდებოდა ვიღაცის თავი, კრაგა მოშორებით, იმ მიმართულებით მეორე მიცურავდა. მან ქუდის ფერზე იცნო ცოლი. წინა მისი ბიჭი უნდა ყოფილოყო. იგი კარგად დაუკვირდა. „ნეტა რატო არა ბრუნდება უკან, მთელი საათია, რაც შესულია, კაცი ორი დღით ჩამოსულხარ და ეგ მაიმუნი მაშინაც მაშინაც არ გაცლის დასვენებას“ _ გაიფიქრა ივანემ და ზღვაში შევიდა, მერე თავისი ზორბა მკლავებით შეცურა. რამდენიმე მოსმით დროშებს გასცდა, შემდეგ ბაყაყურზე გადავიდა. ფართო მკერდით აპობდა ორმოცი წლის ვაჟკაცი ტალღებს და არაფერზე არა ფიქრობს, მხოლოდ ცდილობდა, სწორი გეზი არ დაეკარგა. კარგა ხანს იცურა ასე, მერე ზურგზე გადმობრუნდა და ნაპირს გამოხედა _ ხუთასიოდე მტერი ჰქონდა გავლილი. ცოლი და შვილი კი არ ჩანდნენ. იგი ახლა ისევ გულზე გადმოტრიალდა, მერე გაიხსენა წყალბურთის ილეთები და მოქნილი მოძრაობით წყლიდან წელამდე ამოვიდა. წამნახევარი შეიმაგრა თავი. მისგან მარცხნიდან და წინ, სამასიოდე ნაბიჯზე შეამჩნია თავისები. არაფერი გაუფიქრია, ისე აამოძრავა სხეული. როცა მიუახლოვდა, მეუღლის გაფითრებული სახის დანახვაზე უსიამოვნო გრძნობამ შეიპყრო. მას ქუდი დაეკრაგა და თმა თვალებზე ჰქონდა ჩამოშლილი. ქალმა უხმოდ მიაბრუნა თავი შვილისკენ. ივანემ თავის ვაჟს შეხედა. მას სახე დამანჭოდა ტკივილისაგან. მამამ დაყვინთა, ხელით მოუსინჯა ფეხები და განასკვულ ადგილას უკბინა. იგორმა ცოტა შვება იგრძნო. მან ნელა გაცურა ნაპირისაკენ. ახლა ლიდა გახდა ცუდად. მას მთელი სამასი ნაბიჯი ზურგით ეთრია ვაჟი და ახლა ძალაწართმეული ძლივსღა იდგა ტალღებზე.

ღელვა კი სულ მატულობდა,

ივანემ მეუღლის ხელი მხარზე გადაიდო შვილის მიმართულებით გაცურა. ძლივს მიიწევდა წინ. იქ იგორი იწვა წყალზე, უფრო ტანჯული სახით.

_ მა... _ ძლივს ამოიოხრა და მთელი ყლუპი მარილიანი წყალი ჩაუშვა მუცელში.

_ მა... ახლა წვივ_ი, ბარ_ძა_ყიც გა_მენასკ_ვა. _ ის ფსკერისკენ წავიდა. ივანემ ძლივს მოასწრო თმაში ეტაცა ხელი, დედამ ბოლო ძალა მოიკრიბა და ბავშვს მხრებში ამოუჯდა. მამა მხნეობდა. მან ცოლს მარჯვენა ხელი ჩააკიდებინა ბავშვის მარცხენისათვის და თვითონ შუაში ამოყო თავი. დედა-შვილი აქეთ-იქიდან ჩამოეკიდა ბეჭებზე. იგორს გული უწუხდა. „ასე არ ივარგებს, ბევრ წყალს ყლაპავს“, გაიფიქრა ივანემ და ერთი ხელით თავი აუწის ბავშვს. ახალა იგი ფეხებითა და ცალი ხელით მიცურავდა. ლიდა თვალები ჩაუსისხლიანდა; იგი გაშტერებული უყურებდა პატარას. მისი მარჯვენა საბედისწეროდ ჩასჭიდებოდა შვილის მაჯას.

ივანემ შორს დროშა დაინახა. ცოტა გული მოეცა. თავისუფალ ხელში თითქმის სულ გამოელია ძალა. მომატებული ტალღები თავზე უვლიდა მათ. ტანს ჰორიზონტალურად ვეღარ აჩერებდა, ახლა წყლის სიღრმიდან აძლევდა ბიძგებს სხეულისა და ზედ დაკიდებულ თითქმის უგონო ცოლ-შვილს. ორივენი ბევრ წყალსა ყლაპავდნენ, რაც უფრო ამძიმებდა მის ტვირთს. სუნთქვა ეკვროდა, მაგრამ სულ ახლოს მოჰკრა წითელ დროშას თვალი და გამხნევდა _ ნაპირამდე ორმოცდაათამდე მეტრიღა რჩებოდა.
შუადღის სიცხესა და გახურებულ ქარს მოცურავეები ჩარდახის ქვეშ შეერეკა. ვიღაცა ფეხზე წამოდგა და ხელი ზღვისკენ გაიშვირა;

_ შეხედეთ, კაცო, მთელი დღე რო წყალში იყვნენ, არ მოსწყინდებათ.

_ აბა, მერე მთელი ოჯახი როგორა ცურავს. _ დაუმოწმა მეორემ, თავი წამოსწია, შემდეგ წყალს მოაშორა მზერა და წინ დაგდებულ აგურის ცხრიანს შესაფერი ვაჟი დაარტყა.

_ ვინ არიან? _ თავაუღებლივ იკითხა ცუდ მდგომარეობაში ჩავარდნილმა მელოტმა და თვალი მეზობლის ქაღალდისკენ გააპარა.

_ როგორ არ იცი, ხარკოველები, ჩვენ ქვევით ცხოვრობენ, _ უპასუხა იქვე მჯდარმა ცოლმა, რომელიც საუბარსა და ქაღალდის თამაშს გაფაციცებით ადევნებდა თვალყურს.

_ ჰო, ჰო, რა მოხვედი? ყვავის ცხრიანი? კარგია, კარგი, მაგას კოზირის _ ქალი! _ მელოტმა კმაყოფილებით გდაიხარხარა, _ გაჭრილია. წავიდა? ახლა, კოლია, შენ გამიმაგრდი.

გიტარა ახლა ქაღალდის მოთამაშეთა დაკვეთით უკრავდა.

ზღვაში, დროშას გამოცილებულ ივანეს თვალთ დაუბნელდა. დედა-შვილმა გრძნობა დაკარგა. მხოლოდ ჩაჭიდებული ხელი დარჩა ლიდას ისევე. ივანე ვეღარა ხედავდა ვერაფერს. მან შვილის თავს შეუშვა ხელი და იმითაც მოუსვა. იგი ვეღარც დროს, ვეღარც შიშს ვერა გრძნობდა.

მხსენელებმა გამოიყვანეს თავთხელი წყლიდან სამივენი ნაპირზე და ფიცრებზე გააწვინეს. საცურაოს ექიმმა ხელოვნური სუნთქვა ჩაუტარა თითოეულს. მალე იგორი და ლიდა გრძნობაზე მოვიდნენ. დედას ძლივს გააშვებინეს შვილის მაჯას ჩაჭიდებული ხელი. გონზე მოსულმა ქალმა გულზე მიიკრა პატარა, რომელსაც თვალები დაეჭყიტა და ფიცარზე უმოძრაოდ იწვა.

მთელმა საცურაომ აქ მოიყარა თავი.

გიტარის დამკვრელი სომეხი ემიგრანტი თითის წვერებზე აწეული იყურებოდა ცალი თვალით.

საღამოს კაფეში ჯაზი „ისტამბულს“ უკრავდა. წყვილები გამალებული ცეკვავდნენ. ლამაზმა, წაბლისფერთმიანმა ქართველმა მოძრავტანიანი რუსის გოგონა გამოიწვია საცეკვაოდ. ნელა შეცურდნენ მოედანზე. ბიჭი ფიქრობდა: „ნეტავი რაზე ველაპარაკო, მომწყინდა სულ ერთი და იგივე: საიდან ჩამოხვედით? როდის? მერე ჩვენი ბუნების ქება და ბოლოს კოპლიმენტი _ „თქვენ მშვენივრად გაშავდით“.

„ისტამბული კონსტანტინეპოლიდან“ გაისმოდა მოედანზე; ბიჭს სახე აუმეტყველდა, მერე თითქმის ჩურჩულით დაიწყო:

ბიჭი: იყავით დღეს საცურაოზე?

გოგო: რა თქმა უნდა, დღეს საუცხოოდ დამწვა მზემ.

ბიჭი: გეტყობათ, კარგადა ხართ გაშავებული; მართლა, დაესწარით იმ

ამბავს?

გოგო: ჰო, ჰო, იშვიათი შემტხვევაა, დედა-შვილს აუარებელი წყალი

უყლაპავთ, მაგრამ გადარჩნენ.

ბიჭი: აბა, საწყალი მამა, იმან გამოათრი. ნეტა იმასაც წყალი ეყლაპა.

გოგო: მაშინ გადარჩებოდა, ექიმმა თქვა, ზედ ნაპირთან აქვსო გული

გახეთქილი უბედურს.

ბიჭი: საცოდავი, კარგი ვაჟკაცი კი ყოფილა.

გოგო: რა თქმა უნდა, ახლა ცოტანი არიან ასეთები. ჯაზი ახლა მოლოდიურ

ტანგოში გადავიდა, ბიჭმა ახლოს მიიკრა ქალი:

ბიჭი: მაგრამ მენდეთ, მაინც არიან.

ქალი აილეწა, მერე ვაჟკაცს ახედა, მოეწონა მისი ლამაზი, მზისგან

გარუჯული სახე და მთლიანად მინებდა ნელ ტანგოს.

წელი 1956. აგვისტო 23.

© გურამ რჩეულიშვილი